1 अले जिं सियोन पर्वतय् चीधिकःम्ह भ्याःचा दनाच्वंगु खना। वय्कः व वय्कःया बाःयागु नां कपालय् च्वयातःपिं छगू लाख व पिइप्यद्वः मनूत वय्कः नाप दु।
“जिं थःम्ह जुजुयात थःगु पवित्र पर्वत सियोनय् पलिस्था याये धुनागु दु।”
तर सियोनं धाल, “परमप्रभुं जितः त्वःतादीगु दु। जिम्ह परमप्रभुं जितः ल्वःमंकादीगु दु।”
परमप्रभुयागु थ्व वचन जिथाय् वल, “अय् यर्मिया छं छु खना?” जिं धया, “मर्स्या बरांया छपु कचा खना।”
जिं स्वया, जिं उत्तरपाखें वाफय् वयाच्वंगु खना। छगू तःधंगु सुपाँचय् मि प्वालाक प्वालाक्क च्यानाच्वंगु दु। उकिया प्यखें तसकं थीगु जः दु, अले मिया दथुइ ज्वाल्लच्वंगु धातु थें छुं दु।
जिं स्वया, करूबतय्गु छ्यंया च्वय्यागु गुम्बजय् नीलमया सिंहासन थें छुं खनेदत।
अले जिं स्वया, जिं करूबतय्गु लिक्क प्यचा घःचाः दुगु खना, छम्ह छम्ह करूबया लिक्क छचा छचा घःचाः दु। उपिं घःचाःत प्वालप्वाल थीगु पुखराज थें खने दु।
अले जिं स्वया, जिं छपु ल्हाः जिपाखे न्ह्यज्याकाच्वंगु खना। उकी थूतुलातःगु भ्वं छथू दु,
अनंलि उम्ह मनुखं जितः देगःया न्ह्यःनेपाखे उत्तरयागु मू ध्वाखां देगःया दुनेया चुकय् यंकल। जिं स्वयाबलय् परमप्रभुया देगः वय्कःया महिमां जाःगु खना। जि बँय् भ्वसुला।
अले वय्कलं जितः चुकया लुखाय् यंकादिल। जिं स्वया, अंगलय् जिं छप्वाः प्वाः खना।
अले वयात धयादिल, “यरूशलेम शहरया फुक्क थासय् वनाः अन याःगु फुक्क घच्चाइपुगु ज्याया निंतिं नुगः मछिंकुपिं व बिलाप याःपिं सकलें मनूतय्गु कपालय् छगू चिं ति!”
अनंलि जि, दानिएलं खुसिया थुखे सिथय् छम्ह मनू उखे सिथय् छम्ह मनू दनाच्वंगु खना।
अबलय् परमप्रभुयागु नां काइपिनिगु उद्धार जुइ।”
वय्कलं जितः न्यनादिल, “आमोस, छं छु खनाच्वना?” जिं लिसः बिया, “पाके जूगु फलं जाःगु छगः दाला नयेत तयार दु।” अले परमप्रभुं जितः धयादिल, “जि थः प्रजा इस्राएलयात सजाँय बीत तयार दु। जिं इमिगु पापयात हाकनं मखंछु याये मखुत।”
लँगडातय्त जिं ल्यंकातये, तापाक लिनाछ्वःपिन्त जिं छगू बल्लाःगु जाति दय्के। परमप्रभुं इमित सियोन पर्वतय् न्ह्याबलें राज्य यानादी।
वं जितः न्यन, “छं छु खना?” जिं लिसः बिया, “जिं छगू सेल्लाःगु लुँयागु त्वाःदेवा खना। उकिया च्वकाय् चिकं तइगु छगू तग्वःगु ख्वला दु। व ख्वलाया क्वय् चाकःछिं न्हय्गः पाल्चात दु। पाल्चातय् च्वय् मतया निंतिं न्हय्पु चिकं वइगु नली तयातःगु दु।
“सुनां मनूतय्गु न्ह्यःने ‘जि ख्रीष्टयाम्ह मनू खः’ धकाः धाइ, मनूया काय्नं नं परमेश्वरयापिं स्वर्गदूततय्गु न्ह्यःने वयात ‘जिम्ह मनू खः’ धकाः धाइ।
थथे नं च्वयातःगु दु – “जिं सियोनय् इमित लुफिं हाकेत छगः ल्वहं व क्वथलेत छगः ल्वहंधी तयाच्वना। वय्कःयात विश्वास यानाजुइपिन्सं धाःसा गुब्सं लज्या चाय् माली मखु।”
अले हानं जिं तुयुगु सुपाँय् खना। छेनय् लुँयागु श्रीपेच दुम्ह, ल्हातिइ ज्वःगु ईंचा ज्वनातःम्ह मनूया काय् थें च्वंम्ह छम्हय्सित सुपाँचय् खना।
सिंहासन, प्यम्ह जीवात्मा, व थकालिपिनिगु न्ह्यःने च्वनाः इमिसं छपु न्हूगु म्ये हालाच्वन। पृथ्वीं मू पुलाः लिफ्याना हःपिं छगू लाख व पिइप्यद्वः मनूतय्सं जक व म्ये हाले सः, मेपिन्सं मसः।
अनंलि जिं स्वर्गय् परमेश्वरया देगः चालाः अन दुने च्वंगु महा-पवित्र थाय् खन।
इमिसं वय्कःयागु ख्वाः स्वये दइ। वय्कःयागु नां इमिगु कपालय् च्वयातःगु दइ।
त्याःम्हय्सित जिमि परमेश्वरयागु देगःया थां यानाबी। अले अनं व गुबलें हे पिहां वनेमाली मखु। अले जिं उकी जिमि परमेश्वरयागु नां च्वयाबी, स्वर्गं जिमि परमेश्वरयागु थासं क्वहां वयाच्वंगु न्हूगु यरूशलेम धाःगु शहरयागु नां व जिगु हे न्हूगु नां नं उकी च्वयाबी।
थुलि जुइ धुंकाः जिं थस्वयाबलय् स्वर्गया लुखा चालाच्वंगु खना। दकलय् न्हापालाक तुरही पुयाहःगु सः थें च्वंक जिं थथे धयाहःगु ताल – “थन थाहां वा, अले छु छु जुइतिनि धकाः जिं छन्त क्यने।”
अले जिं म्हासुसे च्वंम्ह छम्ह सलयात खना। थ्व सल गया च्वंम्हय्सिगु नां मृत्यु खः। उकिं नरक धाःम्ह वयागु ल्यूल्यू वःगु खः। इमित पृथ्वीयागु प्यब्वय् छब्व तरवारं पालेगु, नये मखंकाः स्यायेगु, ल्वचं स्यायेगु, अले जंगलय् च्वंपिं पशुतय्सं स्याकेगु अधिकार बिल।