12 अले इमिसं स्वर्गं थथे धयाहःगु सः ताल – “थन थाहां वा।” इमि शत्रुतय्सं खंक खंक हे इपिं सुपाँचय् च्वनाः स्वर्गय् थाहां वन।
परमप्रभुं एलियायात ग्वःफय्पाखें स्वर्गय् थत यंकेत्यंबलय् एलिया एलीशानापं गिलगाल त्वःताः लँय् वनाच्वन।
इपिं खँ ल्हाल्हां वनाच्वंबलय् आकाझाकां मिया रथ व सलत उपिं निम्हय्सिगु दथुइ खनेदत, अले इपिं निम्हय्सित अलग यात। अले ग्वःफसं एलियायात स्वर्गय् थत यंकल।
यरीहोय् छपुचः अगमवक्तातय्सं एलियायाथाय् वयाः न्यन, “परमप्रभुं थौं छिकपिनि मालिकयात छिपाखें यंकादी धकाः छु छिं स्यू ला?” वं धाल, “खः, जिं स्यू। तर थ्व खँ ल्हाये मते।”
नेय्म्ह अगमवक्तात यर्दन तक हे इमिगु ल्यूल्यू वल। एलिया व एलीशा खुसि सिथय् दित। नेय्म्ह अगमवक्तात भचा तापाक दनाः इमित स्वयाच्वन।
थ्व खनाः दुष्टत तंचाइ, इमिसं वाकु छी अले नाश जुइ, दुष्टतय्गु इच्छा पूवनी मखु।
हे परमप्रभु! छिगु पवित्र थासय् सु दुहां वने फइ? छिगु पवित्र पर्वतय् वयाः सुनां छितः तःधंके फइ?
सुनां परमप्रभुया पर्वत गये फइ? वय्कःया पवित्र थासय् सु दने फइ?
हे परमप्रभु, छिं जितः ग्वाहालि यानादी धइगु छगू चिं क्यनादिसँ। अले जितः मयय्कीपिं थ्व खनाः लज्या चायेमा। छाय्धाःसा हे परमप्रभु, छिं जितः ग्वाहालि बियादीगु दु अले जितः ह्यय्कादीगु दु।
इमिगु रथया घःचाः तुनाच्वन, उकिं इमित रथ सालेत थाकुल। अले मिश्रीतय्सं धाल, “थनं बिस्युं वनेनु, परमप्रभु इस्राएलीतय्गु पंलिनाः झीपिंलिसे ल्वानाच्वंगु दु।”
छं थःम्हं थःत थथे धाःगु खः, “जि स्वर्गय् थाहां वने। परमेश्वरया नगुत स्वयाः जिं च्वय् थःगु सिंहासन पलिस्था याये। उत्तरया पर्वत स्वयाः च्वय् च्वकाय् सभाया पर्वतय् जिं शासन याये।
तर परमप्रभुयाके भलसा तइपिनिगु बल हाकनं न्हूगु जुइ। इपिं इमा थें च्वय् च्वय् ब्वया जुइ अले ब्वाँय् वनाः नं त्यानुचाइ मखु। इपिं न्यासि वनाः नं मूर्च्छा जुइ मखु।
“सुपाँय् थें ब्वया जुइपिं अले सुकुभत्तुया स्वँपाखे ब्वयावनीपिं थुपिं सु खः?
अले धर्मी व दुष्ट, वय्कःयागु सेवा याइम्ह व मयाइम्हय्सिगु दथुइ छु पा व छिमिसं हाकनं खनी।
नरकय् लानाच्वंम्ह थ्व तःमिम्ह मनुखं तसकं कष्ट जूगुलिं च्वय् थस्वःबलय् तापाकं वं लाजरसयात अब्राहामनाप च्वनाच्वंगु खन।
थुलि धयादी धुंकाः इमिसं स्वया च्वँच्वं हे वय्कःयात थत यंकाः सुपाँचं त्वपुयाबिल।
थ्व हे इलय् तक म्वानाच्वंपिं नं इपिं नाप तुं प्रभुयात आकाशय् नापलायेत सुपाँचय् थाहां वनी। थुकथं झीपिं सदां प्रभु नाप च्वने खनी।
अले व मिसां जात जातियापिन्त नँयागु दण्डीं राज्य याइम्ह छम्ह मिजंमचायात बुइकल। व मिसां बुइकूम्ह मचा परमेश्वर च्वनादीथाय् वय्कःयागु सिंहासन दुथाय् बिसिके यंकल।
गथे जिं त्याकाः जि जिमि बाःयागु सिंहासनय् वय्कः नाप फ्यतुइ खंगु दु, अथे हे त्याम्हय्सित जिं जिगु सिंहासनय् जि नाप फ्यतुके बी।
थुलि जुइ धुंकाः जिं थस्वयाबलय् स्वर्गया लुखा चालाच्वंगु खना। दकलय् न्हापालाक तुरही पुयाहःगु सः थें च्वंक जिं थथे धयाहःगु ताल – “थन थाहां वा, अले छु छु जुइतिनि धकाः जिं छन्त क्यने।”