2 बुद्धि दुपिं सुं दु ला, अले परमेश्वरयात मालाजुइपिं सुं दु ला धकाः परमेश्वरं स्वर्गं क्वय् मनूतय्थाय् स्वयादी।
“हे जिमि काय् सोलोमन, छं थः बौया परमेश्वरयात म्हसीकि, अले तनमनं वय्कःया सेवा या। वय्कलं झीगु फुक्क बिचाः व इच्छा स्यू। वय्कःयात माल धाःसा छं वय्कःयात नापलाकी, तर छं वय्कःयात त्वःतल धाःसा वय्कलं छन्त न्ह्याबलेंया लागि त्वःतादी।
अले व आसा जुजुयात नापलाः वन। वं आसायात थथे धाल, “अय् आसा, अय् यहूदा व बेन्यामीनयापिं सकलें मनूत! छिपिं परमप्रभुनापं दतले वय्कः नं छिपिंनाप दइ। छिमिसं वय्कःयात माल धाःसा छिमिसं वय्कःयात लुइकी। छिमिसं वय्कःयात त्वःतल धाःसा वय्कलं नं छिमित त्वःतादी।
अय्नं छिके छुं भिंगु खँ दु। छिं अशेरा द्यःमय्जुया थांत देशं चीकाछ्वल। छिं परमेश्वरयात मालेगु कुतः यानादीगु दु।”
अले वय्कलं मनूयात धयादिल, ‘स्व, प्रभुया भय कायेगु हे बुद्धि खः। मभिंगु ज्यापाखें तापाक च्वनेगु हे दुग्यां खः।’”
दुष्टतय्सं तःधंछु जुयाः परमप्रभुयात माली मखु। इमिगु बिचालय् परमेश्वर धयाम्ह द हे मदु।
वय्कलं स्वर्गय् च्वय्च्वंगु थःगु पवित्रगु थासं क्वय् स्वयादिल। वय्कलं स्वर्गं पृथ्वीइ स्वयादिल।
परमप्रभु थःगु पवित्र देगलय् दी, परमप्रभु स्वर्गया थःगु सिंहासनय् च्वनादीगु दु, वय्कलं मनूतय्सं याःगु ज्या फुक्कं स्यू, छाय्धाःसा वय्कलं फुक्कं स्वयाच्वनादीगु दु।
परमप्रभुया भय कायेगु हे बुद्धिया न्हापांगु पलाः खः। वय्कःया आज्ञा पालन याइपिन्सं बांलाक थुइके फइ। वय्कःया प्रशंसा न्ह्याबलें जुइमा।
छिं “जिथाय् वा” धयादीबलय्, जिं लिसः बिया, “जि वये परमप्रभु।”
गुबलय् तक परमप्रभुयात माले फु वय्कःयात मालेगु या। वय्कः लिक्क दुबलय् हे छिमिसं वय्कःयात सःति।
इमिगु फुक्क ज्या जिं खं। छुं नं ज्या जिपाखें सुलाच्वंगु मदु। इमिसं याःगु पाप जिं खं।
“छु सुं मनू जिं खंके मफय्क गुप्ति थासय् सुले फइ ला? छु स्वर्ग व पृथ्वीइ न्ह्याथाय् नं जि मदु ला?” परमप्रभुं धयादी।
छिमिसं परमप्रभुं धाःथें यात धाःसा मेगु जातितय्त छिमिगु बुद्धि व छिमिसं खँ थूगु क्यनी। अले इमिसं थुपिं आज्ञा न्यनाः धाइ, “धात्थें हे थ्व तःधं जातियापिं मनूत बुद्धि दुपिं व खँ थूपिं खः।”