2 बुद्धिमानयागु म्हुतुं बुद्धियागु खँ पिहां वइ, तर मूर्खतय्गु म्हुतुं मूर्ख खँ जक पिहां वइ।
जुजुया निंतिं थ्व म्ये च्वयाबलय् जिगु नुगलय् बाबांलाःगु खँग्वः भय्बियावःगु दु। जिगु मेचु नं छम्ह बांलाःम्ह कविया कलम थें जुयाब्यूगु दु।
इमिसं म्हुतु ल्हाना जूगु व ख्याच्वः बियाजूगु न्यनादिसँ। इमिगु मे तरवार थें ज्वः। उमिसं धयाजुइ, “सुं दु ला न्यनीपिं?”
बुद्धिमानतय्सं थःत सःस्यू धकाः क्यनाजुइ मखु। तर मूर्खतय्सं थःगु मूर्खता ब्वया जुइ।
बुद्धिमानपिं मनूतय्सं छुं नं याये न्ह्यः बिचाः याइ, तर मूर्खतय्सं फुइँ जक क्यनाजुइ।
माःगु इलय् माःगु लिसः बीबलय् मनूत गुलि लय्ताइ।
भिंपिं मनूतय्सं नवाये न्ह्यः बांलाक बिचाः याइ। दुष्टतय्सं धाःसा लाः लाः थे नवाइ।
बुद्धिमानपिनिगु म्हुतुं ज्ञानया खँ पिहां वइ, मूर्खतय्गु नुगः धाःसा अथे जुइ मखु।
बुद्धिमानपिं मनूतय्सं बिचाः यानाः जक नवाइ, इमिगु खं न्यनीपिनिगु नुगः त्याकी।
थुकिं छन्त लिग्यां दइ। अले छंगु खँय् ग्यां पिज्वइ।
मूर्खम्ह मनुखं खँ जक ल्हानाच्वनी। लिपा छु जुइ धकाः सुनानं सी मखु। थुयां लिपा छु जुइ धकाः सुनानं धाये फइ?
गथे यक्व धन्दां म्हगस खनी अथे हे यक्व खँ नवातकी मूर्ख खँ नं पिहां वइ।
त्यानुचाःपिन्त हपाः बीत परमेश्वरं जितः स्यनामिं थें न्ववायेगु स्यनादीगु दु। वय्कलं जितः सुथ पत्तिकं थनादीगु दु। ब्वनामिं थें ध्यान बियाः न्यनेत वय्कलं जिगु न्हाय्पं चाय्कादीगु दु।