17 अले व बालाकयाथाय् लिहां वन। बालाक व मोआबया नायःत थःगु होमबलिया न्ह्यःने दनाच्वन। बालाकं आय्बुयाः न्यन, “परमप्रभुं छु धयादीगु दु?”
तःन्हु लिपा सिदकियाह जुजुं वयात सःतके छ्वत, अले थःगु दरबारय् यंकाः जुजुं सुं मदुगु थासय् वयात न्यन, “परमप्रभुपाखें छुं खँ दु ला?” यर्मियां धाल, “दु, छितः बेबिलोनयाम्ह जुजुया ल्हातय् लःल्हाइगु जुइ।”
परमप्रभुं बाला मयात नापलानादिल। अले वयागु म्हुतुइ वचन तयाः थथे धयादिल, “बालाकयाथाय् लिहां हुँ अले वयात थथे धा।”
अले बालामं थ्व वचन धाल, “अय् बालाक दँ, अले न्यँ! अय् सिप्पोरया काय्, जिगु खँ न्यँ!
बालामं बालाकयात धाल, “परमप्रभुं जितः छु धयादीगु खः जिं व हे यायेमाः धकाः धयागु मखु ला?”
एलीं धाल, “परमप्रभुं छन्त छु धयादिल? जितः फुक्कं खँ मसुचुकुसे धा। छुं जुयाः छं वय्कलं धयादीगु खँ सुचुकल धाःसा परमेश्वरं हे छन्त कडा न्याय यानादीमा।”