37 बालाकं बालामयात धाल, “जिं छितः सःतेत मनूत छ्वया, अय्नं छि छाय् याकनं जिथाय् झायामदीयागु? छु धात्थें जि छितः इज्जत याये बहःम्ह मजू ला?”
सुं मनुखं, न पुर्बं, न पच्छिमं, न उत्तरं, न दच्छिनं जुइमा सुनानं मनूयात थछ्वये फइ मखु।
बालाकं बालाम वःगु खँ न्यनाः थःगु देशया यक्व पुर्बय् च्वंगु सिमानाय् लाःगु अर्नोन खुसि सिथय् च्वंगु मोआबया शहरय् वयात नापलाः वन।
अले बालामं बालाकयात धाल, “स्वयादिसँ! जि छिथाय् वयागु हे दु। अय्नं छु! जिं न्ह्यागु हे खँ धायेफु धकाः ला? परमेश्वरं जिगु म्हुतुइ छु तयादिल व हे जक जिं धायेफु।”
आः छि थनं लिहां झासँ! जिं छितः सिरपाः बी धकाः हयागु खः। परमप्रभुं छितः सिरपाः बीत पनादिल।”
अले शैतानं थथे धाल – “थ्व फुक्क धन व राज्य जिं छितः बी, छाय्धाःसा थ्व फुक्कं जितः बियातःगुलिं जितः यःम्हय्सित बी थ्याः।
छिमिसं थःथवय् तःधंका च्वन, तर परमेश्वरं तःधंकीगुलिइ छिमिसं वास्ता मया। छिमिसं गथे यानाः विश्वास याये फइ?