28 अले परमप्रभुं गधायात नंवाकादिल। वं बालामयात धाल, “जिं छितः छु यानागु दु धकाः छिं जितः स्वकः दायादियागु?”
परमप्रभुं वयात धयादिल, “मनूतय्गु म्हुतु सुनां दय्कल? मनूतय्त लाता व ख्वाँय् सुनां याइ? मनूतय्त स्वये फुम्ह व कां सुनां याइ? छु जि परमप्रभुं हे, मखु ला?
बालामं गधायात धाल, “छं जितः हेस्यात। जिगु ल्हातय् तरवार दुगु जूसा जिं छन्त आः हे स्यानाबीगु।”
उकिं परमेश्वरं याये मफुगु छुं नं मदु।”
आः तक फुक्क सृष्टिं मचाबू ब्यथा जू थें दुःखकष्ट सी मालाच्वंगु दु धयागु खँ झीसं स्यू।
थ्व हे खँ धर्मशास्त्रय् थथे च्वयातःगु दु – “जिं ज्ञानीपिनिगु ज्ञानयात नाश यानाबी, अले बुद्धिमानतय्गु बुद्धियात ज्यालगय् मजुइकाबी।”
बालामं थज्याःगु पाप याये मते धकाः ब्वः फये माल। अले बालामया गधानं मनूया सलं नवानाः व अगमवक्तायागु वें बिचाःयात दिका बिल।