9 अन प्यद्वः ति मनूत दु। अले वय्कलं इमित बिदा बियाः छ्वल।
अले येशू मनूतय्त त्वःताः छेँय् दुहां झाल। चेलातय्सं वयाः वय्कःयात थथे धाल – “बुँइ ह्वःगु नामायागु उखानयागु अर्थ कनादिसँ।”
वय्कः अनं थः चेलात नाप नांचाय् च्वनाः दलमनुथा जिल्लाय् झाल।
इमिसं यतले नल। अले इनाः ल्यं दुगु मरि हे न्हय्गः दाला जायेक दु।
अले येशूं झिंनिम्हय्सित छखे ब्वना यंकाः धयादिल – “न्यँ, झीपिं यरूशलेमपाखे वनाच्वना। अन मनूया काय्यागु खँय् अगमवक्तातय्सं च्वया थकूगु फुक्क खँ पूवनी।