14 हानं येशूं मनूतय्गु हुलयात थःथाय् सःताः धयादिल – “छिपिं फुक्कसिनं जिगु खँ न्यँ, अले थुइकि।
एलियां मनूतय् न्ह्यःने वनाः थथे धाल, “छिपिं गुबलय् तक दोमन जुयाच्वनेगु? परमप्रभु हे परमेश्वर खःसा वया ल्युने हुँ। बाल परमेश्वर खःसा वया ल्युने हुँ।” तर मनूतय्सं छुं मधाः।
मीकायां धाल, “छि याउँक लिहां झाल धाःसा परमप्रभु जिपाखें नवानादीगु मखु धकाः सीकादिसँ।” हानं वं थथे धाल, “जिं धयागु खँ छिपिं सकसिनं न्यँ।”
अय् पशु थें ज्याःपिं मनूत, होश या, अय् मूर्खत, छिमिके गुबलय् बुद्धि दइगु?
छु छिपिं अज्ज हे मचाबुद्धि तिनि ला? बुद्धि दय्कि। छिपिं अज्ज हे मूर्ख तिनि ला? ज्ञान दय्कि।
अनंलि वय्कलं जितः धयादिल, “मनूतय्त थथे धकाः धाः हुँ– “‘छिमिसं न्यनेत ला न्यनी, अय्नं गुब्सं थुइके फइ मखु। छिमिसं स्वयेत ला स्वइ, अय्नं गुब्सं सीके फइ मखु।’
व हे वचन यर्मियां यहूदायापिं फुक्क मनूत व यरूशलेमयापिं फुक्क मनूतय्त धाल। व वचन थ्व खः –
येशूं मनूतय्त सःताः धयादिल – “न्यँ अले थुइकि।
थुकथं छिमिगु थितिकुतिं परमेश्वरयागु आज्ञायात ज्यालगय् मजुइका छ्वइ। थज्याःगु ला छिमिसं यक्व हे यानाच्वंगु दु।”
नयेत्वनेगु छुकिं नं मनूया म्हय् दुने वनाः वयात अशुद्ध याइ मखु, बरु मनूयागु नुगलं पिहां वइगुलिं हे मनूयात अशुद्ध याइ।
अबलय् अन द्वलंद्वः मनूत कात्तुकाक्क मुं वयाच्वन। वय्कलं चेलातय्त धयादिल – “बांलाक होश या। निपाः ख्वाःपाः दुपिं फरिसीतय्गु सोडापाखें बचय् जुयाच्वँ।
फिलिप ब्वाँय् वन, व मनुखं यशैया धाःम्ह अगमवक्तां च्वःगु सफू ब्वना वयाच्वंगु न्यनाः फिलिपं न्यन – “छिं ब्वनाच्वनागु खँ थू ला?”