2 विश्रामबार खुन्हु जूगुलिं वय्कःया विरोधीतय्सं थ्वखुन्हु ल्हाः गंम्ह मनूयात लाय्की ला कि धकाः चिवा कयाच्वन।
मभिंम्ह मनुखं न्ह्याबलें भिंम्ह मनूया चेवा याना जुइ, अले वयात स्यायेत स्वयाच्वनी।
यक्वसिनं खुसखुस खँ ल्हाःगु जिं न्यनागु दु, “प्यखें भय हे भय दु, उकिया बारे खबर बीनु, खः, उकिया बारे खबर बीनु!” जिमि फुक्क पासापिन्सं थथे धयाः जिगु पतन पियाच्वंगु दु, “सके वं धोखा नइ ला? अले झीसं वयात त्याकाः वयाके बदला काये फइ।”
थथे जूगुलिं मेपिं निम्ह मन्त्रीत व प्रान्तयापिं बडा-हाकिमतय्सं सरकारी ज्याय् दानिएलयागु दोष मालेगु याना हल। तर इमिसं वं छुं मखुगु ज्या याःगु लुइके मफुत, छाय्धाःसा व विश्वास याये बहःम्ह मनू खः, व लाः लाः थें यानाजुइम्ह मनू मखु।
अन ल्हाः गंम्ह छम्ह मनू दु। वय्कःयात दोष बीत अन च्वंपिन्सं थथे धकाः न्यन – “विश्रामबार खुन्हु सुयातं लाय्काबीगु ज्या याये ज्यू ला?”
वय्कलं ल्हाः गंम्ह मनूयात धयादिल – “न्ह्यःने वा।”
छकः विश्रामबार खुन्हु येशू छम्ह तःधंम्ह फरिसीयागु छेँय् भ्वय् सःतातःगुलिं झाल। मनूतय्सं वय्कःयात अन नं चिवा यानाच्वन।
अय्जूगुलिं इमिसं येशूयात ज्वनेत मौका स्वयाच्वन। इमिसं थः मनूतय्त भिंपिं थें च्वंक वय्कःयाथाय् छ्वल। इमिसं वय्कःयात खँ ल्ह्वकाः ज्वनाः रोमी हाकिमयात लःल्हाना बीगु ग्वसाः ग्वःगु खः।
शास्त्रीत व फरिसीतय्सं वय्कःयात दोष बीत चेवा यानाच्वन। उकिं इमिसं विश्रामबार खुन्हु नं वय्कलं ल्वय् लाय्कादी ला कि धकाः स्वयाच्वन।
वय्कःयात जाँचय् यानाः दोषी ठहरय् यायेत इमिसं थथे न्ह्यसः याःगु खः। तर वय्कलं क्वछुनाः पतिंचां बँय् च्वयादिल।
गुम्हं गुम्हं फरिसीतय्सं धाल – “विश्रामबार मानय् मयाःगुलिं थ्व मनू परमेश्वरयाम्ह मखु।” हानं गुलिंसिनं धाल – “छम्ह पापी मनुखं थपाय्धंगु चिं गथे याये फइ?” थुकथं इमि दथुइ खँ मिलय् मजुल।