11 हे इस्राएल, छिमिगु पःखाःत दय्कीगु दिं वइ, छिमिगु सिमाना तापाक तक अप्वय्केगु दिं वइ।
अनंलि जिं इमित धया, “झीत गज्याःगु दुःख जुयाच्वंगु दु व खँ छिमिसं बांलाक स्यू। यरूशलेम तहसनहस जूगु दु, अले थुकिया ध्वाखा मिं नःगु दु। झीसं यरूशलेमया पखाः हाकनं दय्केनु। थुकिं झीपिं लिपा मछाय्का च्वने मालि मखु।”
अले देगःया रक्षाया निंतिं दय्कूगु किल्लाया ध्वाखा दय्केत, शहरया पखाः दय्केत व जि च्वनेगु छेँ दय्केत माःगु सिँ बीत सरकारी गुँया पिवाः आसापया निंतिं नं उजं पौ बियादिसँ।” जिमि परमेश्वरया दया दुगु ल्हाः जिके दुगुलिं जिं फ्वनागु फुक्क खँ जुजुं बिल।
वया लिक्कसं दनाच्वंम्ह अम्मोनी तोबियां धाल, “थुमिसं न्ह्यागु हे दय्का च्वंसां छम्ह ध्वँचा ल्वहंयागु उगु पखालय् गल धाःसा व दुनी।”
थुकथं गपाय् जाः यानाः पखाः दय्के माःगु खः जिमिसं उकियागु बच्छि जाः थ्यंक पखाः दय्का, छाय्धाःसा मनूतय्सं मन बियाः ज्या यात।
“हे दुःखय् लानाच्वंम्ह, ग्वःफसं पुइकाः छ्वावाःम्ह अले सान्त्वना काय् मखंगु शहर, स्व, जिं फिरोजाया थीनं छन्त दय्के, नीरं छंगु जग स्वने।
“छंगु पालया थाय् अप्वय्कि। छंगु पालया पर्दात साला ताहाय्कि। छंगु खिपः ताहाकय्कि, अले छंगु कीत बल्लाकि।
छिमि मनूतय्सं दुनाच्वंगु छेँत हाकनं दय्की। यक्व पुलांगु जगत इमिसं ल्ह्वनी। छिमित ‘दुनाच्वंगु पःखाःत दय्कीपिं,’ अले ‘च्वनीगु छेँया निंतिं हाकनं न्हूगु लँपु दय्कीपिं’ धकाः धाइ।”
इमिसं न्हापांनिसें नाश जुयाच्वंगु शहरत हाकनं दय्की। नाश जुयाच्वंगु थाय्त हाकनं दय्की, पुस्तौं पुस्तांनिसें दुनाच्वंगु छेँत दुगु शहरतय्त इमिसं हाकनं न्हूगु यानाः दय्की।
“थ्व सीकि अले थुइकि, यरूशलेमयात हाकनं दय्केत थ्व आज्ञा पिकाःगु इलंनिसें अभिषेक जूम्ह मनू, छम्ह शासक मवतले न्हय्गू वाः अले खुइनिगू वाः जुइ। दुःखया इलय् थ्व शहरयात लँ व चाकःछिं ताहाःगु गाःनापं हाकनं दय्की।