तर अन मरुभूमिइ च्वनीपिं पशुत आराम कायेगु याइ। इमिगु छेँत ध्वंचातय्सं जाइ। अन न्हिकांझंगःतय्सं स्वँ दय्की। गुँ च्वलय्चात अन तितिंन्हुया म्हितिगु थाये जुइ।
सियोनयापिं ख्वयाच्वंगु सः ताये दयाच्वंगु दु, ‘जिपिं गय् यानाः नाश जुल। जिमित तसकं बेइज्जत याःगु दु, जिमिसं थःगु देश त्वःते हे माः, छाय्धाःसा इमिसं जिमिगु छेँ नाश यानाब्यूगु दु।’”