12 येशू छगू शहरय् झाःबलय् अन छम्ह म्हछम्हं कोह्रि जूम्ह मनू नापलात। वं वय्कःयात खनाः क्वछुनाः बिन्ति यात – “प्रभु, छिं यय्कादीसा जितः शुद्ध यानादी फु।”
दुःखया इलय् जितः प्रार्थना या! जिं छन्त बचय् याये, अले छं जितः तःधंकी।”
वं वय्कःयागु तुतिइ भ्वपुयाः सुभाय् बिल। व लिहां वःम्ह सामरी खः।
वय्कः छेँ थ्यने धुंकाः इपिं नं वय्कःयाथाय् वल। अले वय्कलं इमिके न्यनादिल – “जिं छिमित लाय्काबी फु धकाः छिमित विश्वास दु ला?” अले इमिसं लिसः बिल – “दु, प्रभु।”
अय्जूगुलिं हे नं वय्कःयात विश्वास यानाः परमेश्वरया न्ह्यःने वइपिन्त वय्कलं आः हे सदांया निंतिं बचय् यानादी फु, छाय्धाःसा इमिगु निंतिं वय्कलं परमेश्वरयात न्ह्याबलें बिन्ति यानाच्वनादीगु दु।
इमिसं जितः सःतीबलय् जिं इमित लिसः बी, इमित दुःख जुइबलय् जि इपिंनापं च्वने, जिं इमित बचय् याये, अले इज्जत याये।
येशू बेथानियाय् सिमोन कोह्रियागु छेँय् दीबलय्
अले हाकनं परमप्रभुं धयादिल, “थःगु ल्हाः गाय् दुने दुछ्व।” वं थःगु ल्हाः गाय् दुने दुछ्वत। पिकाःबलय् वयागु ल्हाः कोह्रि ल्वचं कयाः च्वापु थें तुइसे च्वन।
परमप्रभुया लागि थाकुगु धयागु छु दु? जि दच्छि लिपा जिं धयागु इलय् छन्थाय् लिहां वये। उबलय् साराया काय् दये धुंकी।”
च्वय् स्वःबलय् दाऊदं परमप्रभुया स्वर्गदूतयात स्वर्ग व पृथ्वीया दथुइ थःगु नांगा तरवार ज्वनाः यरूशलेमयात नाश यायेत तयार जुयाच्वंगु खन। अले दाऊद व थकालित भांग्रा फिनाः बँय् भ्वसुल।
नामान अरामया जुजुया सेनापति खः। व थः जुजुया निंतिं छम्ह तःधंम्ह मनू खः। वं यानाः हे अरामयात परमप्रभुं त्याकादीगुलिं अरामया जुजुं वयात तसकं मानय् याइगु। व छम्ह बहादुर सिपाइँ खः, तर वयाके छेंगूया पुनेयःगु ल्वय् दु।
थ्व खनाः फुक्क मनूतय्सं बँय् ग्वारातुलाः थथे धाल, “परमप्रभु हे परमेश्वर खः, परमप्रभु हे परमेश्वर खः!”
व मनुखं धाल, “मखु, जि ला आः परमप्रभुया सेनाया कप्तान जुयाः वयागु दु।” अनंलि यहोशूं बँय् भ्वसुलाः भागि यात अले वयात न्यन, “जिमि प्रभुं, थः दासयात छु धयादी?”
छेंगूयागु पुनेयःगु ल्वय्या बारे धाःसा लेवी पुजाहारीतय्सं छिमित स्यंगु थें छिमिसं बांलाक यायेमाः। जिं इमित बियागु आज्ञा छिमिसं बांलाक मानय् यायेमाः।
उबलय् हे परमप्रभुयापाखें मि पिहां वयाः वेदीइ च्वंगु होमबलि व दाःयात भस्म यात। थ्व खनाः मनूत तःसलं हालाः बँय् भ्वसुल।
थथे बिन्ति यात – “जिमि चीधिकःम्ह म्ह्याय् सी थें च्वनाच्वन। छकः झायाः छिं वयात थिया द्यूसा व लनी, अले म्वाइ।”
सामरियाया ध्वाखा पिने प्यम्ह छेंगूया पुनेयःगु ल्वय् दुपिं मनूत दु। इमिसं थवंथः धाल, “झीपिं थन मसीतले छाय् च्वनाच्वनेगु?
आः नामानया छेंगूया पुनेयःगु ल्वय् न्ह्याबलें छ व छिमि सन्तानयाके दयाच्वनी।” थत्थें गेहजीयात ग्यानापुगु छेंगूया पुनेयःगु ल्वचं काल। गेहजी अनं वन, वयागु म्हया छेँगू च्वापु थें तुयुसे च्वन।
तर व न्हूगु घाः तुयुसे च्वन धाःसा व मनू पुजाहारीयाथाय् वनेमाः।
अले वय्कलं वयात ल्हातं थियाः थथे धयादिल – “ज्यू, छ शुद्ध जुइमा।” थुलि धायेवं हे वयागु कोह्रि ल्वय् लाया वन।