4 गथे याःसा जितः ज्यां लिकाये धुंकाः नं मनूतय्सं थःगु छेँय् दुकाइ, व जिं लुइके धुन।’
थज्याःगु बुद्धि परमेश्वरपाखें वःगु मखु। थज्याःगु बुद्धि ला संसारं ब्यूगु, अले शैतानपाखें वःगु खः।
“जिमि प्रजा मूर्ख खः, इमिसं जितः म्हमस्यू। इपिं मभिंपिं मस्त खः। इमिके दुग्यां मदु। मभिंगु ज्या यायेत इपिं चलाख तर भिंगु ज्या याये मसः।”
यक्व दत कि जिं छितः हे ल्वःमंकाः धायेफु, “परमप्रभु धयाम्ह सु खः?” अले यक्व चीमि जुल कि नं खुयाः नयाः जिं परमेश्वरया पवित्रगु नांयात क्वह्यंके फु।
“अले वं बिचाः यात – ‘आः जिं छु यायेगु? मालिकं जितः ज्यां लिकयाबी न। बुँ पाः जुइ जिं मफु, अले फ्वं जुइत मछाः।
“थुलि बिचाः यानाः वं थः मालिकयात धिबा पुलेमाःपिन्त छम्ह छम्ह यानाः सःतल। दकलय् न्हापा वःम्हय्सित वं धाल – ‘जिमि मालिकयात छिं गुलि धिबा पुले मानि?’
जिं छिमित धाये – थ्व संसारयागु हे धिबां जूसां छिमिसं थःगु निंतिं पासापिं दय्का ति। अले थ्व धिबा फुइ धुंकाः छिमित स्वर्गय् दुकाइ।”