12 स्वर्गदूतयात खनाः जकरियाया ग्यानाः अय् याये थय् याये मन्त।
जि दानिएलं जक व दर्शन खनागु खः। जिनापं दुपिं मनूतय्सं छुं नं मखं तर इपिं तसकं ग्यानाः सुपिलेत बिस्युं वन।
चिहानय् दुहां वनाः स्वःबलय् अन तुयुगु वसतं पुना च्वंम्ह मनू छम्ह जवय्पाखे दनाच्वंगु खनाः इपिं अजू चाल।
थ्व न्यनाः व तसकं ग्यात। अले वं मनं मनं थ्व छु जूगु धकाः बिचाः यात।
वं स्वःगु स्वलं तुं यानाः ग्याग्यां धाल – “प्रभु, छु याये माल, धयादिसँ?” अले दूतं वयात धाल – “छं मेपिन्त याःगु ग्वाहालि व प्रार्थना खनाः परमेश्वर तसकं लय्तायादिल।
वय्कःयात खनेवं जि सीम्ह थें जुयाः वय्कःयागु तुतिइ भ्वपू वना। अले वय्कलं जिगु छेनय् जव ल्हाः तयाः धयादिल – “ग्याये मते। जि शुरु व अन्त खः।
वं थः कलाःयात धाल, “आः झीपिं सीगु जुल, छाय्धाःसा झीसं परमेश्वरयात खनागु दु।”
व परमप्रभुया दूत हे खः धकाः सियाः गिदोनं ग्यानाः धाल, “हे परमप्रभु! जिं परमप्रभुया दूतयात जिगु न्ह्यःने खना।”