12 “‘व ल्वगिम्ह मनुखं चाया थल थिल धाःसा, थ्यूगु चाया थल तछ्याना छ्वयेमाः, सिँया थल जक लखं सिलाछ्वयेमाः।
छं नँया दण्डीं इमित शासन याइ, छं इमित चाया थलयात थें तछ्याइ।’”
मू सतकय् च्वनाः वं शहरया ध्वाखाय् मुनाच्वंपिं मनूतय्त न्वानाच्वंगु दु।
जिं न्वाना थें छिमिसं याःगु जूसा जिं छिमित जिगु नुगःखँ कनेगु खः, जिं थःगु बिचाः छिमित न्यंकेगु खः।
हे जिकाय्! बुद्धि व विवेकयात ज्वनाति। थुमित तंके मते।
“‘धातुया ल्वय् दुम्ह मनुखं थःगु ल्हाः मस्युसे सुयातं थिल धाःसा व मनुखं थःगु वसः हीमाः, थःम्हं नं म्वःल्हुइमाः, अले व सन्ध्याकाः ईतक अशुद्ध जुइ।
थुकियात चिकंनाप वालाः द्वालय् छुयेमाः। अले कुचा कुचा यानाः परमप्रभुयात लय्ताय्केगु नस्वाः जुइत अन्नबलिकथं छायेमाः।
ला चाया थलय् दय्कूगु खःसा व चाया थलयात तछ्यायेमाः। कँय्या थलय् दय्कूगु खःसा लखं बांलाक सिलाछ्वयेमाः।
झीगु थ्व म्ह झीपिं च्वनेगु संसारयागु छेँ थें खः। गुबलय् झीपिं सी अबलय् परमेश्वरं झीत मेगु न्हूगु म्ह बियादी। न्हूगु म्ह मनूतय्सं दय्कातःगु छेँ थें मखु। सदां दयाच्वनीगु स्वर्गयागु छेँ थें खः।
वय्कलं फुक्कयात थःगु ल्हातय् कयादी फु। थ्व हे शक्तिं वय्कलं झीगु थ्व बमलाःगु व सिनावनीगु म्हयात वय्कःयागु थें सिना मवनीगु यानादी।