3 ध्वंचिया मामं नं थः मस्तय्त थःगु दुरुप्वः पिकयाः दुरु त्वंकी, जिमि थः मनूत धाःसा मरुभूमिया शुतुरमुर्ग थें दयामदुपिं जूगु दु।
कन्हय् खुन्हु सुथय् दनाः मचायात दुरु त्वंके धकाः स्वयाबलय् मचा सी धुंकल खनिसा। सुथय् निभाः त्वयेधुंकाः बांलाक स्वयाबलय् व मचा जिम्ह मचा मखु धकाः जिं सिल।”
अनयागु किल्ला व दरबारय् ध्वंचातय्सं व फ्याकाधोंतय्सं थ्वय्कः हाःगु सः ताये दइ। बेबिलोनया ई लिक्क वःगु दु, वयागु ई आः अप्वः मन्त।
उकिया किल्लाया च्वय् कंमा अले किल्लाय् न्हाय्कंमा व झाःत बुया वइ। व ध्वंचात च्वनेगु थाय् व न्हिकांझंगःत च्वनेगु छेँ जुइ।
“छु सुं मांनं दुरुत्वंम्ह थः मचायात ल्वःमंकी ला? छु थःम्हं बुइकाम्ह मचायात दयामाया मयाइ ला? तर माम्हं ल्वःमंके फुसा नं जिं छन्त गुबलें ल्वःमंके मखु।
शत्रुतय्सं शहरयात घेरय् याइ, अले अन च्वंपिं मनूतय्त स्यायेत स्वइ। उगु सास्तीया इलय् जिं इमित इमि काय् म्ह्याय्पिनिगु ला नकेबी, अले छम्हय्सिनं मेम्हय्सिगु ला नइ।’
“स्वयादिसँ! हे परमप्रभु, बिचाः यानादिसँ! सुयात छिं थज्याःगु दुःखकष्ट बियादीगु दु धकाः? छु मिसातय्सं थःगु गर्भया फल, व थःम्हं बुइका तःपिं मस्तय्गु ला नयेगु ला? छु पुजाहारीत व अगमवक्तात परमप्रभुया पवित्र देगलय् हे स्याइगु?
क्यातूगु नुगः दुपिं मिसातय्सं थःगु हे ल्हातं थः मस्तय्त नयेगु ज्वरे यात। जि थःमनूतय्गु नाशया इलय् इमि मस्त हे इमिगु नसा जुल।
उकिं छंगु दथुइ मांबौनं थः मस्तय्त व मस्तय्सं थः मां बौयात नइ। छाय्धाःसा जिं छन्त सजाँय बी, अले छिमि म्वानाच्वंपिन्त फसय् छ्यालब्याल यानाबी।
छिमिसं थः हे काय् म्ह्याय्पिनिगु ला नयेमाली।
बुद्धि मदुपिं, पत्याः याये बहःमजूपिं, दया माया याये मसःपिं,