22 “नखःबलय् मनूत मुं थें, छिं जिगु प्यखेरं आतंक मुंकादिल। परमप्रभुया तंया दिनय् सुं छम्ह न बिस्युं वने फत न बचय् जुल। जिं हे ब्वलंका तःधिक यानातयापिन्त जिमि शत्रुं सिधय्का बिल।”
अथे जुयाः परमप्रभुं इमित हमला यायेत बेबिलोनयाम्ह जुजुयात हयादिल। व जुजुं यहूदाया ल्याय्म्हपिं मिजंतय्त देगः दुने तरवारं स्यात। वं ल्याय्म्हपिं, ल्यास्यपिं, बुरापिं, मिसा मिजं, कमजोरपिं सुयातं नं बाकि मतः। इपिं सकसितं परमेश्वरं वयागु ल्हातय् बियादिल।
जिं जिगु बारे यक्व हे खँ न्यनागु दु। जितः प्यखें ग्यानापुयाच्वंगु दु। जिमि शत्रुतय्सं जिगु विरोधय् जाः ग्वयाः जितः स्यायेत स्वयाच्वंगु दु।
गुबलय् गुबलय् व तच्वकं थाहां वइ उकिं छिमित चुइकायंकी। सुथ पतिकं, न्हिनय् व चान्हय् व थाहां वइ।” थ्व बुखँ थूपिनिगु निंतिं तसकं भय जक हइ।
उकिं परमप्रभुं थथे धयादी, ‘स्व! जिं थम्हं हे इमिथाय् इपिं बचय् जुइ मफय्क विपत्ति हये। अले इमिसं जितः सःतूसां जिं लिसः बी मखु।
छु! छिं यहूदायात त्वःता हे दियागु खः ला? छितः सियोन तसकं मयः ला? जिमित लने हे मफय्क छाय् छिं कय्कादियागु? जिमिसं शान्तिया आशा यानाः तर छुं नं भिंगु खँ मवः। लनीगु ई पियाच्वनाः तर आतंक जक दु।
कन्हय् खुन्हु पशहूरं यर्मियायात सिँ पतिं लिकाल अले यर्मियां वयात धाल, “परमप्रभुं छंगु नां पशहूर मखु, तर मागोर-मिस्साबीब तयादीगु दु।
जि, परमप्रभुं धाये, अनंलि यहूदाया जुजु सिदकियाह, वया हाकिमत महामारी, तरवार व अनिकालं बचय्जूपिं थ्व शहरय् दुपिं मनूतय्त बेबिलोनया जुजु नबूकदनेसर व इमित स्यायेत स्वयाच्वंपिं शत्रुतय्गु ल्हातय् जिं लःल्हानाबी। वं इमित तरवारं स्याइ, वं इमित त्वःती मखु अले दया नं याइ मखु, माया नं याइ मखु।’
“आः दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभु, इस्राएलया परमेश्वरं थथे धयादी – यहूदापाखें मिजंपिं, मिस्त, चीधिकःपिं मस्त व ह्याउँमस्त नाश याकाः सुं छम्ह हे ल्यं मदय्क छिमिसं थःपिन्के थज्याःगु विपत्ति छाय् हयेगु?
तर जिं छु खनाच्वना? इपिं ला ग्यानाच्वंगु दु। इपिं लिचिलाच्वंगु दु। इमि सिपाइँत बुत। इपिं हथाय् पथासं बिस्युं वनाच्वंगु दु। इमिसं लिफः मस्वः, प्यखेरं आतंक हे आतंक दु,” परमप्रभुं धयादी।
बुँइ वने मते, लँय् नं वने मते! छाय्धाःसा शत्रु तरवार ज्वनाः च्वनाच्वंगु दु। प्यखें आतंक हे आतंक दु।
छिमि मचाखाचातय्त अले अन्न, सा द्वहं व फैच्वलय्या मस्तय्त सराः लाइ।