16 “अथे जुयाः जि ख्वया च्वना, जिगु मिखां ख्वःबि धाः हायाः च्वंगु दु, जितः ह्ययेकीपिं सुं हे मदु, जितः साहस बी फुपिं सुं हे मदु। जिमि मस्त छुं मदुपिं जूगु दु, छाय्धाःसा शत्रुत त्याःगु दु।”
शत्रुतय्सं इमित अत्याचार यात, इमित थःगु अधीनय् तल।
जिगु मिखां ख्वबिया धाः हाया हे च्वनी, छाय्धाःसा मनूतय्सं छिं स्यनातःगु खँयात मानय् याइ मखु।
हेलां जिगु नुगः तज्यायेधुंकल। छम्हय्सिनं धकाः जितः हःपाः व लिधंसा ब्यू मवः।
हाकनं जिं थ्व संसारय् जुयाच्वंगु फुक्क अन्याय खना। क्वत्यलातःपिनीगु मिखां ख्वबि वयाच्वंगु जिं खना, अले इमित सान्त्वना बीपिं सुं छम्ह नं मदु। अन्याय याइपिनिपाखे शक्ति दु, अले क्वत्यलातःपिन्त सान्त्वना बीपिं सुं छम्ह नं मदु।
“हे दुःखय् लानाच्वंम्ह, ग्वःफसं पुइकाः छ्वावाःम्ह अले सान्त्वना काय् मखंगु शहर, स्व, जिं फिरोजाया थीनं छन्त दय्के, नीरं छंगु जग स्वने।
तर छिमिसं ध्यान बियाः मन्यन धाःसा छिपिं तःधंछु जूगुलिं जि याकःचा ख्वये। परमप्रभुया बथांयात ज्वना यंकूगु जुयाः जि ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वये, अले जिगु मिखां ख्वबिया धाः पिहां वइ।
“आः हे यर्मिया, छं इमित थ्व वचन धा, “‘जिगु मिखां मदिक्क चान्हि ख्वःबि पिहां वयाच्वनेमा। छाय्धाःसा कुमारी म्ह्याय्, जिमि मू वंपिं मनूत तसकं घाःपाः जूगु दु। इमित तःधंगु घाः जूगु दु।
“परमप्रभुं धयादी, हे यरूशलेम, सुनां छन्त दया याइ? छंगु निंतिं सु ख्वइ? छन्त गथे च्वं धकाः सुनां न्यंवइ?
हे जितः दुःखबलय् सान्त्वना ब्यूपिं, जिगु नुगः दुने कमजोर जुयावंगु दु।
जिगु छ्यं बुँगाःचा व जिगु मिखा ख्वबिया मुहान जूगु जूसा, स्याःपिं जिमि मनूतय्गु निंतिं जि चान्हि ख्वयाच्वनेगु।
जिं धया– जि पहाडतय्गु लागि ख्वये, जि मरुभूमिइ दुगु घाँय्ख्यःया निंतिं ख्वये, छाय्धाःसा व गने धुंकल। सुं नं अनं यात्रा याइ मखु। अन सा द्वहं मन्त। पशुत व झंगःत बिस्युं वने धुंकल।
छाय्धाःसा लँय् लँय् काय् म्ह्याय्पिन्त नाश यायेत व चुक चुकय् ल्याय्म्हपिन्त नाश यायेत मृत्यु झीगु झ्यालं, झीगु किल्लाय् दुने दुहां वःगु दु।
चान्हय् व ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वइगु, वयागु नेतालय् ख्वबि वयाच्वनीगु, वया प्रेमीत मध्ये वयात ह्यय्कीम्ह सुं नं मदु। वया दक्वं पासापिन्सं वयात विश्वासघात याःगु दु, आः इपिं वया शत्रु जूगु दु।
वयागु अशुद्धता वयागु वसतय् दु। वं थःगु लिपाजुइगुया वास्ता हे मयाः। व तसकं हे बांमलाक क्वःदल, वयात हःपाः बीपिं सुं हे मदु। “हे परमप्रभु, जिगु दुःखकष्टयात स्वयादिसँ, छाय्धाःसा शत्रु त्याःगु दु।”
ख्वख्वं ख्वबिं हे जिगु मिखा न्यलय् धुंकल। जिगु नुगः क्वतुन। जिमि मनूत नाश जूगुलिं, जिमि मस्त व दुरु त्वंपिं मस्त शहर शहरय् व गल्लि गल्लिइ मूर्च्छा जूगुलिं जिगु नुगः तसकं ख्वःगु दु।
मनूतय्गु नुगलं परमप्रभुयात बिन्ति याइ। हे म्ह्याय् सियोनया पःखाः, छंगु ख्वबि खुसि थें चच्छि न्हिच्छिं हे हाय्कि। पलख हे आराम काये मते, अले छंगु मिखायात आराम बी मते।
इमिसं मचा बुइकाः तःधिकः याःसां जिं व मचायात काये। हाय! गज्याःगु दुःख इमित, गुबलय् जि इपिंपाखें लिहां वये।