13 यहोशू यरीहोया न्ह्यःने दुबलय् वं थःगु न्ह्यःने छम्ह मनू ल्हातय् तरवार ज्वनाः दनाच्वंगु खन। यहोशूं वयागु न्ह्यःने वनाः न्यन, “छि जिमि पाखेयाम्ह खः कि शत्रु पाखेयाम्ह?”
छन्हु न्हिनय् तांन्वःबलय् अब्राहाम मम्रेया सिमा क्वय् च्वंगु थःगु पालया लुखाय् च्वना च्वंबलय् परमप्रभु वयाथाय् खनेदय्कः झाल।
अब्राहामं थस्वःबलय् स्वम्ह मनू थःगु न्ह्यःने दनाच्वंगु खन। वं काचा काचां दनाः इमित नापलाः वन। अले बँय् थ्यंक क्वछुनाः भ्वपुल।
याकूबया न्ह्यलं चासेंलि वं बिचाः यात, “परमप्रभु थन हे दी, जिं सीके मफुत।”
याकूबं एसाव प्यसःम्ह मनूलिसे वयाच्वंगु खन। अले वं थः मस्तय्त लेआ, राहेल व निम्ह दासीतय् जिम्मा बियाः इमित अलग अलग छ्वत।
एसावं मिस्त व मस्त खनाः न्यन, “छलिसे वःपिं थुपिं सु खः?” याकूबं धाल, “परमेश्वरं छिम्ह दासयात दयामाया यानाः ब्यूगु जिमि मस्त खः।”
दाऊदयात ग्वाहालि बीत न्हिं न्हिं यक्व मनूत वया हे च्वन। थुकथं दाऊदयाके परमेश्वरया सेना थें च्वंगु छगू तःधंगु व बल्लाःगु सेना दत।
परमप्रभुं स्वर्गदूतयात थःगु ल्हातय् दुगु तरवार दापय् तयेत आज्ञा बियादिल, अले स्वर्गदूतं अथे हे यात।
तर दाऊद परमेश्वरयात आराधना यायेत अन वनेमफु, छाय्धाःसा परमप्रभुया स्वर्गदूतया तरवार खनाः व तसकं ग्याः।
जिमि दूत छिमि न्ह्यःने न्ह्यःने वनी, अले एमोरी, हित्ती, परिज्जी, कनानी, हिव्वी व यबूसीतय्गु देशय् छिमित हइ। अले जिं इमित नाश यानाबी।
जिं च्वय्पाखे स्वया, जिगु न्ह्यःने सुतियागु वसः फिनातःम्ह व जँय् भिंगु लुँया जनी चिनातःम्ह मनूयात खना।
जिं स्वयाबलय्, अन खुसिया सिथय् निपु ततःपुगु नेकू दुम्ह छम्ह भ्याःचा दनाच्वंगु खना। वयागु छपु नेकू मेगु स्वयाः ताहाक। व ताहाःगु नेकू लिपा बुयावःगु खः।
चान्हय् दर्शनय् जिं छम्ह मनूयात ह्याउँम्ह सल गयाच्वंगु खना। व यरूशलेमया छगू न्हसिकापय् दुगु मेहदीया सिमातय् दथुइ दनाच्वन। वयागु ल्युने ह्याउँपिं, भुयुपिं व तुयुपिं सल दु।
परमप्रभुया दूतयात नांगा तरवार ज्वनाः लँय् दनाच्वंगु गधां खनाः गधा लँ त्वःताः बुँपाखे वन। गधायात लँय् हयेत बालामं वयात दाल।
अले परमप्रभुं बालामया मिखा चाय्कादिल। वं नांगा तरवार ल्हातय् ज्वनाः दनाच्वंम्ह परमप्रभुया दूतयात खन, अले छ्यं क्वछुकाः व बँय् भ्वपुल।
वय्कः थाहां झायाच्वंगु मिखा हे लिमकासे आकाशय् स्वयाच्वंबलय् तुयुगु वसः पुनातःपिं निम्ह मनूतय्सं इमिथाय् लिक्क दं वयाः
परमप्रभुं यहोशूयात धयादिल, “स्व! जिं यरीहो, अनयाम्ह जुजु व सकलें सिपाइँतय्त छंगु ल्हातय् बियागु दु।
त्वाःदेवाया दथुइ मनूया काय् थें ज्याःम्ह तुतिइ थ्यंक वःगु पुजाहारीया लं फिनाः छातिइ लुँ बाला हिनातःम्ह छम्हय्सित खना।
अले मानोह दनाः थःकलाःलिसें वन। व मनूया न्ह्यःने वनाः वयात धाल, “जिमि कलाःलिसें खँ ल्हानादीयाम्ह छि हे खः ला?” वं लिसः बिल, “खः, जि हे खः।”
वं थः कलाःयात धाल, “आः झीपिं सीगु जुल, छाय्धाःसा झीसं परमेश्वरयात खनागु दु।”