9 थ्व न्यनाः परमेश्वरं धयादिल, “फसिमाया कारणं छ तंम्वये ज्यू ला?” योनां लिसः बिल, “ज्यू, सी माःसां ज्यू।”
नाबोतं धाःगु खँ न्यनाः आहाबयात तसकं म्हाइपुल अले व तमं छेँय् वन। व थःगु लासाय् वनाः अंगःपाखे थःगु ख्वाः स्वय्काः ग्वारातुलाच्वन। वं छुं नं मन।
तंम्वय् थःम्हं थःत कुचा कुचा यानादीम्ह, छिगु लागि पृथ्वीयात त्वःताबीगु ला? अथवा ल्वहंधीयात इमिगु थासं चीकाछ्वयेगु ला?
होशियार जुयादिसँ! सुनानं छितः धन सम्पत्तिं लोभ मक्यनेमा! घुसं छितः मखुगु लँय् मयंकेमा!
धात्थें तमं मूर्खयात स्याइ, अले दाहं छुं मस्यूपिन्त स्याइ।
योनायात थ्व तसकं मयल। अले तसकं तंम्वल।
परमप्रभुं धयादिल, “छं छुं हे मयासें, पि हे मप्युसे चान्हय् ह्वयाः चान्हय् हे सीगु फसिमा खनाः छं नुगः मछिंकल।
सूर्य लुइधुंकाः परमेश्वरं पुर्बया क्वाःगु फय् छ्वयाहयादिल। छेनय् निभालं पुनाः योना मूर्च्छा हे जुइ थें च्वन। अले वं सीगु मनं तुनाः थथे धाल, “आः जि म्वानाच्वनेगु स्वयाः सीगु हे जिल।”
वय्कलं इमित धयादिल – “नुगः मछिनाः जिगु छाति हे तज्याइ थें च्वनाच्वन। छिपिं मद्यंसे थन हे च्वनाच्वँ।”
छिमित नुगलय् स्याकेगु ज्या परमेश्वरं हे यानादीगुलिं व छिमिसं पश्चाताप याःगुलिं छिमित मुक्ति दत, उकिं छिमिसं दुःख ताये माःगु मदु। अय्नं थ्व संसारं ब्यूगु पश्चातापं मनूतय्त स्याइ।
थुबलय् मनूत सीत सनी, अय्नं सी फइ मखु। इमिसं सीत कुतः याःसां काल इपिं खनाः बिस्युं वनी।
वं न्हियान्हिथं धया थें कचकच यानाः शिमशोनयात तसकं दिक्क चाय्कल।