1 योनायात थ्व तसकं मयल। अले तसकं तंम्वल।
परमप्रभुं धयादिल, “छ तंम्वये थाय् दु ला?”
थ्व न्यनाः परमेश्वरं धयादिल, “फसिमाया कारणं छ तंम्वये ज्यू ला?” योनां लिसः बिल, “ज्यू, सी माःसां ज्यू।”
जिं थःगु धिबा थः यःम्हय्सित बी मदु ला? जिं बिल धकाः छिमि तं पिहां वः ला कि?’”
“अले व तसकं तंम्वय्काः छेँय् नं वने मास्ति मवय्कल। अय्जूगुलिं अबुम्हं हे पिने वयाः वयात ह्यय्कल।
थ्व खनाः भ्वय् सःतूम्ह फरिसीं मनं मनं थथे खँ वाय्कल – “थ्व मनू अगमवक्ता खःसा ला वयात थिया च्वंम्ह मिसा सु खः, अले गज्याःम्ह खः धकाः सीके फयेमाःगु खः, छाय्धाःसा थ्व मिसा ला छम्ह पापीनी खः।”
अय्नं पावल व बारनाबासं मग्यासे थथे धाल – “परमेश्वरयागु भिंगु खँ छिकपिन्त निं न्हापालाक न्यंके माःगु खः। छिकपिन्सं हे न्यने मयः धाल धाःसा, अले थःपिन्त अनन्त जीवन कायेत मल्वःपिं ताय्कल धाःसा आः जिपिं यहूदीमखुपिन्थाय् वनाः कं वने।
