6 जि पहाडया हाय थ्यंक थ्यन, जि पातालया क्वय् थ्यंक दुना वनाः पातालया लुखा त्यू थें जुल। तर हे परमप्रभु जिमि परमेश्वर, छिं पातालं थकयाः जितः बचय् यानादिल।
अले वं वयात दया यानाः परमेश्वरयात थथे धाल धाःसा, ‘वयात त्वःताब्यु! वयात मृत्यु लोकय् वनेबी मते! वयात त्वःतकेगु ध्यबा जिके दु।’
वय्कलं जिगु प्राणयात गालय् वनेगुपाखें बचय् यानादिल। जिगु जीवनं जः खनी।’
अले थुकिया च्वय् छिं वसतं पुंके थें समुद्र दय्कादिल। अले पहाडया च्वय् च्वय् थ्यंक नं लखं त्वपुल।
अले पहाडं पहाडं व गालं गालं जुयाः इपिं छिं इमिगु निंतिं धकाः दय्कादीगु थासय् बाः वन।
कालया खिपतं जितः ततमतःक्यंकल। अले चिहानया सास्ती जिके वल। दुःख व संकटं जितः त्वपुल।
हे परमप्रभु, याकनं लिसः बियादिसँ, जिगु नुगः हे क्वतुने धुंकल। थःगु ख्वाः जिपाखें फस्वय्कादी मते, मखुसा जि सीपिं थें जुइ।
छाय्धाःसा छिं जिगु आत्मायात सीपिनिगु दथुइ त्वःतादी मखु। अले छितः विश्वास याःम्हय्सित छिं सीगालय् ध्वगिकेबी मखु।
नरकया खिपतं जितः प्यखें हीन। कालया म्हुतुं जितः पियाच्वन।
हे परमप्रभु, छिं जितः सीगालं थकयादिल। अले कालया म्हुतुइ थ्यने धुंकूम्ह जितः लिगना हयादिल।
“जि सिनाः छितः छु दइ? सीधुंकाः छितः सुनां तःधंकी? धू जुइ धुंकाः सुनां छि विश्वास याये बहःम्ह धकाः धाइ?
तर हे परमेश्वर, छिं दुष्टतय्त विनाशया गालय् क्वफानादी। मनू स्यानाजुइपिं व फताहात मत्यवं हे सिनावनी। तर जिं ला छितः विश्वास यानाच्वने, हे परमेश्वर!
छिं थःगु शक्तिं च्वापुगुँतय्त दय्काः थथःगु थासय् तयादिल
जि तःजाःगु ध्याचलय् दुनावनाच्वनागु दु। जिगु तुतिं बँय् चुइ मफया च्वन। जि तःजाःगु लखय् लानाच्वनागु दु। किसिद्वम्बलय् जि दुनावनाच्वनागु दु।
जिं बिचाः याना, “जिगु जीवनया दकलय् बांलाःगु इलय् हे जि मृत लोकय् वनेमाल अले थनिंनिसें जि म्वाइ मखुत।
धात्थें हे जिगु उन्नतिया निंतिं जिं थथे सास्ती नये माल। छिं जितः माया यानाः सीगालय् वनेगुपाखें बचय् यानादिल। छिं जिगु फुक्क पाप क्षमा यानादिल।
सुनां समुद्रयात थःगु ल्हातं ज्वनाः तये फइ? सुनां आकाशयात ल्हातं नापय् याये फइ? सुनां पृथ्वीया चा दालाय् तःगु दु वा डाँडा व पर्वतयात पाय्छिकथं ताल्जुइ लने फु?
अबलय् जिं छन्त पातालय् वनेधुंकूपिं पुलांगु ईयापिं मनूतय्थाय् छ्वयाबी। जिं छन्त पृथ्वीया क्वय् सदांया निंतिं नाश जूगु थासय् च्वनेबी। अले छ हाकनं गुबलें म्वाःपिनिगु देशय् लिहां वयाच्वनी मखु।
आवंलि मेमेगु सिमा न्ह्याक्व हे लः दुसां व सिमा थें तज्जाः जुइ मखु वा सुपाँय् दुथाय् तक थाहां वइ मखु अले उलि तज्जाः गुबलें जुइ फइ मखु। व फुक्क सिनावनीपिं मनूत थें नाश जुल अले पातालय् थ्यनी।
पहाडत छितः खनाः थुरथुर खात। आकाशं वा वया हे च्वन। ततःजाःगु समुद्र थ्वय्क हाल अले लःग्वारा सन।
वय्कः जुइगु दिनाः पृथ्वीयात संकादिल। वय्कलं स्वयादिल, अले जात जातित थुरथुर खात। न्हापांनिसें दुगु पहाड पर्वतत कुचा कुचा जुल, उपिं पुलांगु डाँडात क्वदल। वय्कः सदां झाया हे च्वनादी।
अथे जूगुलिं जिं छन्त धाये, छ धात्थें हे पत्रुस ल्वहं खः। जिं थ्व हे ल्वहँतय् थःगु मण्डली दय्के। अले शैतानं तकं थ्व मण्डलीयात बुके फइ मखु।
जिगु तं आः मि च्याःथें च्याये धुंकल। थुकिं पृथ्वीइ च्वंगु फुक्कं भस्म यानाबी। थ्व पातालय् तक न्यनावनी, अले पहाडया हा तकं च्याकाबी।