10 वं इमित थः परमप्रभुयापाखें बिस्युं वयागु खँ नं कन। थ्व न्यनाः इपिं तसकं ग्यात। अले इमिसं धाल, “छं थ्व छु यानागु?”
परमप्रभु परमेश्वरं व मिसायात धयादिल, “छं अथे छाय् यानागु?” वं लिसः बिल, “सर्पं जितः झंगः लानाः व फल नकल।”
योआबं लिसः बिल, “परमप्रभु छिकपिनि परमेश्वरं मनूतय्गु ल्याः सछिदुगं अप्वः यानाबीमा। जिमि मालिक जुजुं व फुक्क खनेमा। तर जिमि मालिक महाराजयात थथे छाय् याये मास्ति वःगु?”
वं बिस्युं वनेगु कुतः याःसां दया हे मयासें फय् वयाके वइ।
वाफय् झन झन तच्वयावल। उकिं इमिसं वयात धाल, “थ्व वाफय् दिकेत जिमिसं आः छन्त छु यायेगु?”
योना परमप्रभुयापाखें बिस्युं वनेत मेखे स्वयाः वन। व योप्पा थ्यन। वं अन तार्शीश वनेत्यंगु जहाज नापलात। धिबा पुलाः व जहाजय् च्वन। परमप्रभुयापाखें बिस्युं वनेत व तार्शीशपाखे वन।
थ्व खँ न्यनाः पिलातस झन ग्यात।
यहोशूं धाल, “छं छाय् जिमित दुःख बियागु? थौं परमप्रभुं छन्त दुःख बियादी।” अले फुक्क इस्राएलीतय्सं वयात ल्वहँतं कय्कल। वया छेँजः व सम्पत्तियात नं ल्वहँतं कय्काः छ्वय्काबिल।