21 अले इमिसं लय्तायाः वय्कःयात नांचाय् थकाल। अले इपिं याकनं हे थ्यनेमाःगु थासय् थ्यन।
जिं इपिं पिवाःतय्त त्वःतावनेवं जिं जिमि प्रिययात नापलात। जिं वयात जिमि मांया छेँय्, जितः बुइकूम्हसय्सियागु क्वथाय् महःतले वनेमब्युसें ज्वनातया।
वय्कः इपिंनापं तुं नांचाय् च्वनादिल। उघ्रिमय् हे फय् दित। थ्व खनाः इपिं फुक्कं छक्क जुल।
वय्कलं इमित धयादिल – “जि हे खः, ग्याये मते।”
कन्हय् खुन्हु समुद्र पारिइ च्वनाच्वंपिं मनूतय्सं अन छगः हे जक नांचा दुगु, अले येशू चेलात नाप नांचाय् च्वना मदीगु, व चेलात जक वंगु खँ सिल।
“स्व, जिं लुखाय् दनाः सःताच्वना। सुनानं जिगु सः तायाः खापा चाय्का ब्यूसा जि दुहां वनाः व नाप नयेत्वने याये। अले वं जि नाप नयेत्वने याइ।