1 “छिपिं स्यना मवनेमा धकाः जिं थथे धयागु खः।
जिगु विश्वासय् सुनां शंका याइ मखु, व धन्यम्ह खः।”
परमेश्वरयागु वचनं थुमिगु नुगलय् दुने थ्यंक हा काये फइ मखु। अले ताःई तक च्वने फइ मखु। दुःखकष्ट वयेवं थुमिसं विश्वास यायेगु त्वःताछ्वइ।
थुकथं इमिसं वय्कःयात विश्वास मयात। अले वय्कलं धयादिल – “अगमवक्तायात थःगु हे शहरय् व थःगु हे छेँय् मानय् याइ मखु, बरु मेथाय् न्ह्याथासं मानय् याइ।”
उबलय् तःम्हय्सिनं हे जितः विश्वास यायेगु त्वःताछ्वइ। छम्हं मेम्हय्सित धोखा बी, थःथवय् हेला याना जुइ।
जिगु आनन्द छिमिके दयेमा, अले थ्व आनन्द यक्व दयावनेमा धकाः हे जिं थ्व खँ छिमित धयागु खः।
इमिसं थथे याइ धकाः जिं धयागु खँ छिमिसं लुमंकेमा धकाः जिं थ्व खँ धयाच्वनागु खः। न्हापांनिसें हे जि छिपिंलिसे दुगुलिं जिं थ्व खँ मकनागु खः।”
धात्थें हे – ला मनयेगु, दाखमद्य मत्वनेगु व थः दाजुकिजापिं लुफिं हाइगु छुं नं मयायेगु हे बांलाः।
थथे जूसा जक छिमिसं भिंगु भिंगु खँयात ल्यया काये फइ। अले ख्रीष्ट झाइबलय् छिपिं शुद्धपिं व दोष मदुपिं जुइ फइ।
हानं मेथाय् थथे च्वयातःगु दु – “थ्व हे ल्वहँतय् मनूत लुफिं हानाः क्वदइ।” परमेश्वरयागु वचनय् विश्वास मयाःगुलिं इपिं थथे लुफिं हानाः क्वदइ। अले परमेश्वरं क्वःछिना तयादीगु सजाँय फयेमाली।
