22 छं थथे धा, “परमप्रभुं थथे धयादी, “‘मनूतय्गु सीम्ह बुँइ साः थें, छ्व लइपिन्सं त्वःताः थकूगु अन्नया दं थें लानाच्वनी, उकियात मुनीपिं सुं नं दइ मखु।’”
हिजकिया जुजुं व ज्वनावःपिं दूततय्त लसकुस यात। हिजकियां उपिं दूततय्त थःगु धुकुतिइ च्वंगु वहः-लुँ, मसला, नस्वाः वःगु चिकं व फुक्क हतियारत क्यन। हिजकियां दरबार वा राज्यया धुकुतिइ इमित मक्यंगु छुं नं चिज मदु।
अगमवक्तां न्यन, “छिगु दरबारय् इमिसं छु छु खन?” हिजकियां धाल, “जिगु दरबारय् दुगु फुक्क इमिसं खन। जिके दुगु धन-सम्पत्ति मध्ये जिं इमित मक्यनागु छुं नं मदु।”
ईजेबेलया म्ह यिजरेलया जमिनय् साः थें जुइ। गुकें यानाः सुनानं ‘थ्व ईजेबेल खः धकाः धाये फइ मखु।’ ”
वय्कलं बुद्धिमानतय्त इमिगु हे चलाखिइ ज्वनादी, अले धूर्ततय्गु योजनायात स्यंकादी।
धात्थें सुं नं मनुखं मेम्हय्सित गुबलें मू पुलाः त्वःतके फइ मखु, इमिसं परमेश्वरयात थःगु प्राणया मू पुले फइ मखु।
इपिं एन्दोरय् नाश जुल, अले जमिनया लागि साः जुल।
तःमिपिं मनूत थःपिनिगु धन सम्पत्तिं हे शहरया प्यखें च्वंगु ततःजाःगु व बल्लाःगु पःखालं थें रक्षा याइ धकाः च्वनी।
तःमि जुइत यक्व घ्वंघ्वंस्यानाजुइ मते। बुद्धिमान जुयाः थःत कःघा।
अथे जुयाः परमप्रभु थः प्रजालिसे तंचायादीगु दु अले इमित सजाँय बीत थःगु ल्हाः ल्ह्वनादीगु दु। पर्वतत थरथर खाइ अले सीम्हत धू थें लँय् अथें हे वांछ्वया तइ। तर उलि जुलं नं परमप्रभुया तं क्वलाइ मखुनि अले इमित सजाँय बीत वय्कःया ल्हाः ल्ह्वना तुं च्वनादी।
“इपिं ग्यानापुगु ल्वचं सी। इमिगु लागिं सुं नं ख्वइ मखु वा सुनानं इमित थुनी मखु। इपिं बँय् फोहर थें लानाच्वनी। इपिं तरवार व अनिकालं नाश जुइ, इमिगु सीम्ह आकाशयापिं झंगःपन्छित व पृथ्वीयापिं पशुतय्गु नयेगु नसा जुइ।”
उबलय् परमप्रभुं स्यानादीपिनिगु सीम्ह पृथ्वीया छगू कुन्चांनिसें मेगु कुन्चा तक लानाच्वनी। इमिगु लागि ख्वइपिं सुं नं दइ मखु। इमिगु सीम्ह सुनां मुनी नं मखु थुनी नं मखु। सीम्हत जमिनय् सौ थें लानाच्वनी।
उकिं परमप्रभुं थथे धयादी, “जिं थःम्हं हे थुपिं मनूतय्गु लँय् लुफिं हाइगु पंगःत तयाबी। बौ व काय्पिं उकी लुफिं हाइ। अले जःलाखःलात व पासापिं नाश जुइ।”
थ्व प्रजाया सीम्हत आकाशया झंगःत व पृथ्वीयापिं पशुतय् नयेगु नसा जुइ। इमित ख्यानाछ्वइपिं सुं हे दइ मखु।
मनूतय्सं माया यानाः सेवा याःगु, सल्लाह काःगु व पुजा याःगु सूर्य, तिमिला व आकाशया नगुतय्गु न्ह्यःने उपिं क्वँय्त ब्वइ। मुनाः चिहानय् थुनीगु पलेसा उपिं क्वँय् बँय् साः थें लानाच्वनी।
अले इपिं ग्वःफय् थें तसकं ब्वाँय् वइ, वनी। इपिं दोषी मनूत खः, इमिगु बल हे इमि द्यः खः।”
“जिं मनूतय्त दुःखकष्ट हयाबी, उबलय् इपिं कांपिं थें न्यासि वनी, छाय्धाःसा इमिसं परमप्रभुयागु विरोधय् पाप याःगु दु। इमिगु हि धू थें व इमिगु ला सउ थें वांछ्वइ।
“झीगु थःगु ल्हाःया शक्ति व बलं हे थ्व धन-सम्पत्ति झीसं दय्कागु खः” धकाः छिमिसं मनमनं धायेफु।