20 “छ्व लयेगु ई फुइधुंकल। तान्वःला सिधय्धुंकल। अय्नं झीगु उद्धार जूगु मखुनि।”
ज्ञान दुम्ह मनुखं बाली लयेगु इलय् अन्न मुंकी, बाली लयेगु इलय् द्यनाः नइम्हय्सिनं मछालापुकाबी।
ध्यान बियाः न्यँ! तापाःगु देशं जिमि मनूत ख्वयाच्वंगु सः ताये दयाच्वंगु दु। “छु परमप्रभु सियोनय् मदी ला? छु आः अन जुजु मदी ला?” “इमिसं छाय् जितः थःगु मूर्तितपाखें व ज्यालगे मजूगु विदेशी मूर्तितपाखें तंचायेकूगु?”
जिमि मनूतय्त घाःपाः याःगु खनाः जि थः हे घाःपाः जूगु दु। जि ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वये, जिगु नुगः क्वतुंगु दु।
छेँ थुवालं खापा ति धुंकाः हानं चाय्काबी मखु। अले छिपिं पिने च्वनाः थथे धयाः खापा संका च्वनेमाली – ‘प्रभु, खापा चाय्कादिसँ।’ वय्कलं थथे लिसः बिया हइ – ‘छिपिं गनं वयापिं खः? जिं छिमित म्हमस्यू।’
अले मस्तनापं छिमित व छिमिगु शहरयात भज्यंक नाश यानाबी। छगः ल्वहंया द्यःने मेगु ल्वहं नं ल्यंका तइ मखु, छाय्धाःसा परमेश्वरं छिमित बचय् याः वःगु ईयात छिमिसं सीके मफुत।”