8 हे यरूशलेम, चेतय् जु, मखुसा जि छपाखें लिहां वने, अले जिं छंगु देश झिजांमिजां यानाबी, अन सुं मनूत च्वनी मखु।”
उकिं, हे जुजुपिं, बुद्धि दय्कि! पृथ्वीया शासकत, होश या!
छन्त जिं स्यनेकने याःगु मयः, अले छं जिगु वचनयात क्वह्यंकीगु।
हे परमप्रभु, धन्यम्ह खः छिं कजय् यानादीम्ह मनू, अले छिं थःगु हे व्यवस्था स्यनेकने यानातःम्ह मनू।
सल्लाह न्यनीम्ह व वकथं जुइम्ह मनू लिपा बुद्धिमान जुइ।
छं सय्कागु खँ न्ह्याबलें लुमंका ति। सय्का थें जु। व छंगु जीवन खः।
अय्नं इमिसं खँ मन्यं, जिगु खँय् ध्यान मब्यू। तर उकिया पलेसा इपिं जिराहा जुल। इमिसं जिगु आज्ञा पालन मयाः। अले जिं स्यनागु खँ नाला मकाः।’
सिंहत थ्वयेक हाःगु दु, उपिं व पाखे स्वयाः थ्वयेक हालाच्वंगु दु। इमिसं वयागु देशयात भज्यंक नाश याःगु दु। वयागु शहरत नाश याःगु दु, अले उपिं शहरय् मनूत मदु।
जि मखुगु लँय् वने धुंकाः जि पस्ताय् चाया। जिं थुइ धुंकाः जिं थःगु नुगःपा दाया। जि मछाले माल। जि क्वह्यंका च्वनेमाल। छाय्धाःसा ल्याय्म्हबलय् जिं पाप यानागु खः।’
इमिसं जिगुपाखे थःगु ख्वाः मखु, जँन्हुफाः स्वय्कूगु दु। जिं इमित तःकः मछि स्यंसां इमिसं जिगु खँ मन्यन अले इपिं जिगु न्वानाखँकथं मजुल।
हे यरूशलेम, छ बचय् जुइत थःगु नुगलं मभिंगु खँ सिलाछ्व। गुबलय् तक मभिंगु बिचाः छंगु नुगलय् तया तयेगु?
उकिं परमप्रभु परमेश्वरं धयादी, “थ्व थासय् जिं जिगु तं प्वंकाबी। मनू व पशु, ख्यलय् च्वंगु सिमा व बुँया बाली प्वंकाबी। जिगु तं मि थें च्यानाच्वनी, सुनानं उकियात क्वलाके फइ मखु।”
अथे जूगुलिं छं इमित धा, परमप्रभु थः परमेश्वरया आज्ञा पालन मयाःगु व वय्कलं स्यनातःगु खँयात नालामकाःगु जाति थ्व हे खः। सत्य नाश जूगु दु, थ्व इमिगु म्हुतुं तापाःगु दु।
जिं यहूदाया शहर व यरूशलेमया गल्लि गल्लिइ न्ह्यूगु सः व लसताया सः, भम्चा व जिलाजंया सः मदय्काबी। छाय्धाःसा देश झिजांमिजां दनी।”
परमप्रभुं धयादी, “जिं यरूशलेमयात नाश यानाः ध्वंचात च्वनीगु नाशया द्वँ दय्काबी, यहूदाया शहरतय्त झिजांमिजां दंगुथाय् यानाबी। अन सुं नं च्वने फइ मखु।”
“वं खनेदय्कः वेश्याया ज्या यात अले थःगु नांगा म्ह सकसितं क्यंगुलिं वया ततापाखें जिगु मन तापाःगु थें अथे हे वपाखें नं जिगु मन तापात।
इमि मां विश्वास याये बहःम्ह मजुल, इपिं सुयागु प्वाथय् दुगु खः, वं मछालापुस्से च्वंगु ज्या याःगु दु। वं धाल, ‘जितः मरि, लः, ऊन, वसः, जैतूनया चिकं व दाखमद्य बीपिं थः प्रेमीतय्गु ल्यूल्यू जि वने।’
इमिसं मचा बुइकाः तःधिकः याःसां जिं व मचायात काये। हाय! गज्याःगु दुःख इमित, गुबलय् जि इपिंपाखें लिहां वये।
गबले तक छिपिं शत्रुतय्गु देशय् च्वनाच्वनी, उबलय्तक छिमिगु थःगु देशं विश्राम काइ। देशं थःगु आरामया ई हनी।
जिं मनय् तया, ‘धात्थें वं जिगु भय काइ, अले वं जिगु न्वाखँयात नाला काइ।’ अनंलि वयागु शरण कायेगु थाय् नाश जुइ मखु। न वयाके जिगु सजाँय वइ। तर फुक्क कथंया बांमलाःगु ज्या यायेत इपिं झन हथाय् चाल।”
इपिं बुद्धि दुपिं जूगु जूसा थ्व खँ थुइके फइगु खः। थःपिन्त छु जुइ धकाः इमिसं सीकेफइगु खः।