17 “सकलें मनूत मूर्ख व ज्ञान मदुपिं खः। छम्ह छम्ह धातुया ज्या याइम्ह वयागु मूर्तितपाखें हे लज्याय् लाइ। वयागु सालिकत नक्कली खः, उकी सासः दइ मखु।
इमि म्हुतु ला दु तर नवाये मफु। इमि मिखा ला दु तर खंके मफु।
उपिं मूर्तित दय्कूपिं व उमिके भरोसा तःपिं सकलें उपिं ज्यालगय् मजूगु मूर्तित थें हे जुइ।
भिंपिं सुं दु ला, अले परमेश्वरयात मालाजुइपिं सुं दु ला धकाः परमेश्वरं स्वर्गं क्वय् मनूतय्थाय् स्वयादी।
मनूत मूर्ख व ज्ञान मदुपिं खः, मूर्ति दय्कीपिं इमिसं दय्कूगु मूर्तिपाखें मछालेमाली। छाय्धाःसा इमिसं दय्कूगु मूर्तित छगू ध्वखा खः अले इमिके सासः द हे मदु।
“जाति जातियात कँ, अले झण्डा ल्ह्वनाः न्यंकि, छुं खँ नं सुचुके मते, तर थथे धा, ‘बेबिलोनयात कब्जा याइ, वया द्यः बेल लज्याय् लाइ, वया द्यः मरोदकयात नाश याइ। वयागु शालिकतय्त बेइज्जत याइ, वयागु मूर्तित आतंकं जाइ।’