1 परमप्रभुं थथे धयादी, “स्व! जिं थःम्हं हे बेबिलोनयागु विरोधय् व लेब-कमाइयापिं मनूतय्गु विरोधय् छगू नाश याइगु आत्मायात ग्वाके।
बांलाक न्यँ! जिं वयागु बिचाःयात थुकथं हीकाबी, गुकें यानाः व छुं खबर न्यनाः थःगु हे देशय् लिहांवनी। अन जिं वयात तरवारं पालाः स्याके बी।’”
हे नाश जुइगु बेबिलोन छं जिमित छु छु यात उकिया लागि छन्त बदला काइम्ह धन्य खः।
अथे जुयाः जिगु तमं व दिंखुन्हु आकाशयात थरथर खाकाबी। अले जि दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुया क्रोधं पृथ्वी सनी।”
अले सुपाँय् स्वयाः च्वय् थाहां वने अले थः दक्वसिबय् तःधंम्ह परमेश्वर ति हे जिं थःम्हं थःत दय्के।”
समुद्र सिथय्या मरुभूमिया बारे अगमवाणी– मरुभूमिइ ग्वःफय् वः थें छगू ग्यानपुगु देशं तःधंगु विनाश वइतिनि।
“अय् बेबिलोनया कुमारी म्ह्याय्, छ क्वय् क्वहां हुँ, धुलय् फेतु! अय् बेबिलोनीतय् म्ह्याय्, सिंहासन त्वःताः बँय् फेतु! आवंलि छन्त क्वमिलु व नाइसे च्वम्ह धाइ मखु।
स्व, तम्वय् परमप्रभुयागु ग्वःफय् मुयावइ, दुष्टतय्गु छेनय् व न्याइ।
जिं एलामया विरोधय् आकाशया प्यखेंपाखें प्यंगू फय् हयाबी। जिं इमित छ्यालब्याल यानाबी अले एलामं बिस्युं वंपिं मथ्यंगु जाति छुं नं दइ मखु।
“मरातैम देश व पकोदय् च्वंपिन्त हमला या। इमित ल्यू, स्या अले इमित भज्यंक नाश या,” परमप्रभुं धयादी। “जिं छिमित आज्ञा बियागु फुक्क या!
हे बेबिलोन, जिं छंगु लागि जाः तया। छं सी न्ह्यः हे छ उकी तक्यन। छन्त मालाः ज्वंगु दु। छाय्धाःसा छं परमप्रभुया विरोध याना जुल।
“धनुष वाणं कय्किपिं सकलें मनूतय्त बेबिलोनया विरोधय् सःता हजि। वया प्यखेरं छाउनी तयाः घेरय् या, सुं नं बिस्युं वने मफयेमा। वयागु ज्या स्वयाः वयात बदला ब्यु! वं गथे याःगु दु, वयात अथे हे या! छाय्धाःसा वं इस्राएलया पवित्र परमेश्वरयात मभिंका खँ ल्हाःगु दु।
दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुं थथे धयादी, “इस्राएल व यहूदाया मनूतय्त क्वत्यलातःगु दु। इमित ज्वनायंकूपिं सकसिनं इमित बल्लाक ज्वनातःगु दु। इमिसं इमित वनेबी मखु।
छाय्धाःसा स्व! जिं उत्तरयागु देशं ततःधंगु जातियात ग्वाकाः इमिगु पुचःयात बेबिलोनया विरोधय् हये। इमिसं बेबिलोनया विरोधय् लडाइँया लागि तयारी याइ, अले वयात उत्तरपाखें कब्जा याइ। इमिगु वाण बहादुर सिपाइँतय्गु थें जुइ, गुगु अथें लिहांवनी मखु।
बेबिलोन आकाश तक हे थ्यन धाःसां अले थःगु ततःधंगु किल्लातय्त बल्लाकल धाःसां जिं वयागु विरोधय् नाश याइपिं छ्वये,” परमप्रभुं धयादी।
बेबिलोनय् याकनं वइगु विपत्तित यर्मियां छथू भ्वँतय् च्वःगु खः, वं च्वःगु फुक्क खँ बेबिलोनया बारे खः।
तर तंम्वय् उकियात लिनाकाल। उकियात बँय् वांछ्वयाबिल। पुर्बयागु क्वाःगु फसं उकियात गंकाबिल, उकिया फुक्क फल कुतुंवन। उकियागु बल्लाःगु कचात फुक्क गन, मिं उपिं भस्म जुल।
थः दाजुकिजातय्गु दथुइ व जियावसां, परमप्रभुपाखें छगू पुर्बया फय् मरुभूमिं जुया वइ। वयागु लःयागु मुहान सुनावनी, अले तुंथि च्वंगु लः नं सुनावनी। वयागु दक्व मूं वंगु चिज दुगु धुकुति लुतय् याइ।
गुगुं शहरय् लडाइँया तुरही पुइबलय् मनूत मग्याइ ला? परमप्रभुं मछ्वतले छु गुगुं शहरय् विपत्ति वइ ला?
छाय्धाःसा दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुं छिमित लुतय् याइपिं जातजातितय्थाय् महिमाया ज्याय् जितः छ्वयादिल। वय्कलं थथे धयादी, “सुनां जि मनूतय्त थीवं जिगु मिखाया नानिचायात थी।
थथे जूगुलिं व बँय् भ्वसू वन। अले वयात थथे धयाहःगु सः ताये दत – “शाऊल, शाऊल, जितः छं छाय् दुःख बियाच्वनागु?”