14 अथे जुयाः दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभु परमेश्वरं थथे धयादी, “मनूतय्सं थज्याःगु खँ धयाच्वंगुलिं जिं थःम्हं हे थःगु वचन छंगु म्हुतुइ मि, अले थुपिं मनूतय्त भस्म जुइगु सिँ दय्काबी।”
अथे जुयाः छगू सरापं पृथ्वीयात भस्म याइ। अले अन दुपिं मनूतय्सं थःम्हं याःगु दोषया सजाँय फयेमाः। अथे जुयाः पृथ्वी च्वंपिं मनूतय्त मिं छ्वय्काछ्वइ। थुकथं म्हो जक मनूत बचय् जुइ।
अनंलि परमप्रभुं ल्हाः ताहाक यानाः जिगु म्हुतुसि थियादिल, अले धयादिल, “स्व, जिं थःगु वचन छंगु म्हुतुइ तयाबियागु दु।
जिगु वचन मि थें मच्वं ला? छु व ल्वहंयात तछ्याइगु छगू तःधंगु मुगः थें मच्वं ला?”
अथे जुयाः जिं छिमित जिमि अगमवक्तातपाखें कुचा कुचा यानागु दु। जिं छिमित जिगु म्हुतुया वचनं स्यानागु दु। जिगु न्याय छिमिके हाबलासा थें प्वालापिलि च्यात।
अय्नं जिं थः दास अगमवक्तातय्पाखें छिमि पुर्खातय्त बियागु वचन व ख्याच्वः इमिके पूरा जुल। “अले इमिसं पस्ताय् चायाः धाल, ‘दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुं झीगु पहःचहः व ज्याकथं झीलिसें छु यायेगु क्वःछिनादीगु खः व वय्कलं झीपिंलिसे यानादिल।’”