6 बिस्युं हुँ! थथःगु ज्यान बचय् या! मरुभूमियागु नांगा झाः थें जु!
शहरं पिने थ्यंकाः दूतं धाल, “थःगु ज्यान बचय् यायेत थनं बिस्युं हुँ, लिफः स्वये मते, थन गनं नं दी मते। पहाडपाखे बिस्युं हुँ। अले छिपिं बचय् जुइ।”
जि परमप्रभुया शरणय् वने, उकिं छिमिसं जितः गथे धाये फइ, “झंगः थें ब्वयाः गुँच्वकाय् हुँ!”
व सुख्खा व लः मदुगु थासय्, छुं नं बुया मवइगु चि हे चि दुगु जमिनय् बुया वइगु छगू झाः थें खः। व गुबलें तःमा जुइ मखु।
“बेबिलोनं बिस्युं हुँ! सकलें थथःगु ज्यान बचय् यायेत बिस्युं हुँ! वयागु पापया कारणं छिपिं नाश जुइ मते। थ्व जिगु बदला कायेगु ई खः, वय्कलं वयात वं फयेमाःगु सजाँय बियादी।
यक्व हे मनूत यूहन्नायाथाय् बप्तिस्मा कायेत वल। अले वं इमित थथे धाल – “हे सर्पया सन्तान, परमेश्वरयागु तंपाखें बचय् जुइत बिस्युं हुँ धकाः छिमित सुनां धाल?
थथे गुब्सं हिली मखुगु थ्व निता खं वय्कःपाखें बचय् जुया च्वनापिं झीत नं झीसं आशा यानाच्वनागु खँय् बल्लाना च्वनेत साहस बी।