5 तर जिं छु खनाच्वना? इपिं ला ग्यानाच्वंगु दु। इपिं लिचिलाच्वंगु दु। इमि सिपाइँत बुत। इपिं हथाय् पथासं बिस्युं वनाच्वंगु दु। इमिसं लिफः मस्वः, प्यखेरं आतंक हे आतंक दु,” परमप्रभुं धयादी।
शहरं पिने थ्यंकाः दूतं धाल, “थःगु ज्यान बचय् यायेत थनं बिस्युं हुँ, लिफः स्वये मते, थन गनं नं दी मते। पहाडपाखे बिस्युं हुँ। अले छिपिं बचय् जुइ।”
मिसातय्त मचाबू ब्यथा जू थें इमित कष्ट व भय जुइ। ग्यानाः इपिं छम्हय्सिनं मेम्हय्सित छक्क जुया स्वइ अले इमिगु ख्वाः मि च्याःथें ह्याउँसे च्वनी।
व दिंखुन्हु मिश्रीत मिसात थें कमजोर जुइ। दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुं इमित सजाँय बीत ल्हाः ल्ह्वनादीगु खनाः मिश्रीत तसकं ग्यानाः थरथर खाइ।
तर सुनां सुनां मूर्ति तय्के भलसा याइ, उपिं मूर्तितय्त थःगु द्यः मानय् याइ, इपिं लज्जा चायेमाली अले बदनाम जुइ।”
अथे जुयाः परमप्रभु थः प्रजालिसे तंचायादीगु दु अले इमित सजाँय बीत थःगु ल्हाः ल्ह्वनादीगु दु। पर्वतत थरथर खाइ अले सीम्हत धू थें लँय् अथें हे वांछ्वया तइ। तर उलि जुलं नं परमप्रभुया तं क्वलाइ मखुनि अले इमित सजाँय बीत वय्कःया ल्हाः ल्ह्वना तुं च्वनादी।
यक्वसिनं खुसखुस खँ ल्हाःगु जिं न्यनागु दु, “प्यखें भय हे भय दु, उकिया बारे खबर बीनु, खः, उकिया बारे खबर बीनु!” जिमि फुक्क पासापिन्सं थथे धयाः जिगु पतन पियाच्वंगु दु, “सके वं धोखा नइ ला? अले झीसं वयात त्याकाः वयाके बदला काये फइ।”
छिमि सिपाइँत छाय् क्वदःगु? इपिं दने फइ मखु, छाय्धाःसा परमप्रभुं इमित क्वय्पाखे घ्वानादीगु दु।
वया ज्यालाय् वःपिं सिपाइँत तग्वारापिं साचात थें च्वं। इपिं छक्वलं फहिलाः बिस्युं वनी। इपिं दी मखु, छाय्धाःसा इमिके विपत्तिया दिं, इमिगु सजाँयया दिं वयाच्वंगु दु।
इमिगु पाल, फैया बथां, बल्चात व फुक्क मालसामान यंकीगु जुइ। इमि ऊँटत नं इमिगुपाखें लाकायंकी। मनूतय्सं तःसलं इमित धाइ, ‘प्यखेरं आतंक हे आतंक दु।’
प्रभु, दक्व शक्ति दुम्ह परमप्रभुं थथे धयादी, “स्व! जिं थःम्हं हे छंगु प्यखें दुपिंपाखें छंके भय हये। छिपिं सकसितं लिनाछ्वइ। बिस्युं जूपिन्त मुंकिपिं सुं दइ मखु।
बुँइ वने मते, लँय् नं वने मते! छाय्धाःसा शत्रु तरवार ज्वनाः च्वनाच्वंगु दु। प्यखें आतंक हे आतंक दु।
जिं यक्व मनूतय्त छ खनाः वातां यानाबी। इमि जुजुपिनि न्ह्यःने जिं जिगु तरवार संकेबलय् उपिं जुजुपिं थुरथुर खाइ। छंगु पतनया दिनय् इपिं छम्ह छम्ह थथःगु जीवनया लागिं थुरथुर खाइ।
छिमिसं बल्लाःपिं मनूतय्गु ला नइ, अले पृथ्वीयापिं शासकतय्गु हि त्वनी। थुपिं सकलें बाशानयापिं ल्ह्वंपिं भ्याःचात, चीधिकःपिं भ्याःचात, दुगुचात व द्वहंत थें खः।
निनवे शहर दय्कूबलय् निसें लःया पुखू थें खः तर आः मनूत हथाय् चाचां पिहांवयाच्वंगु दु “आसे! आसे!” धकाः तसकं सःतूसां सुनानं लिफ स्वइ मखु।
वहः लुतय् या! लुँ लुतय् या! अन धन-सम्पत्ति यक्व दु, अले मू वंगु सामानत नं यक्व दु।
परमप्रभुया तःधंगु दिं सतिक हे दु, अले व याकनं हे वयाच्वंगु दु। परमप्रभुया दिंयागु ख्वःसः नुगः मछिंसे च्वनी, उबलय् बहादुर मनूत नं ह्वाँय्ह्वाँय् ख्वइ।