23 जिं पृथ्वीइ स्वया, थ्व बां मलू अले शून्य। अले आकाशय् स्वया, उकी जः मदु।
पृथ्वी बां मलू, अले शून्य। ततःजाःगु समुद्रया च्वय् न्यंकभनं खिउँसे च्वं। परमेश्वरया आत्मा समुद्रया च्वँच्वं जुयाच्वनी।
च्वय् आकाशय् च्वंगु नगुतय्सं, अले नक्षत्र मण्डलतय्सं जः बीगु त्वःती। त्वयाच्वंगु सूर्य नं खिउँसे च्वनी, अले तिमिलां जः बी मखु।
व दिं वइबलय् समुद्रं सः पिकया हः थें इपिं वयाथाय् हाः वइ। व देशयात स्वःसा, अन खिउँगु व कष्ट जक दु अले जःयात सुपाचं त्वपुयाः खिउँकाबी।
उकिं हे आकाश, थ्व खँय् छिपिं अजू चा! तसकं ग्यानाः थरथर खा!” परमप्रभुं धयादी।
जिं धया– जि पहाडतय्गु लागि ख्वये, जि मरुभूमिइ दुगु घाँय्ख्यःया निंतिं ख्वये, छाय्धाःसा व गने धुंकल। सुं नं अनं यात्रा याइ मखु। अन सा द्वहं मन्त। पशुत व झंगःत बिस्युं वने धुंकल।
वय्कलं जितः यंकादिल, तुयु जलय् मखु बरु खिउँगु थासय् न्यासिकादिल।
इमिगु न्ह्यःने पृथ्वी क्वारा क्वारा सनी अले आकाश थुरथुर खाइ। सूर्य व तिमिला खिउँसे च्वनी, अले नगुत नं थी मखु।
परमप्रभु परमेश्वरं धयादी, “व दिं” जिं सूर्य न्हिनय् बिनावंका बी, न्हिनय् हे पृथ्वीयात खिउँकाबी।
उखुन्हु तुयुजः दइ मखु, ख्वाँउसे च्वनी मखु अले पु नं गाइ मखु।
“थथे दुःखकष्ट जुइ धुनेवं “‘सूर्य खिउँया वनी, तिमिला बुलुयावनी, अले आकाशय् च्वंगु नगुत कुतुं वनी, थथे आकाशय् च्वंगु शक्ति खाइ।’
आकाश व पृथ्वी मदयावनी, अय्नं जिगु वचन मदयावनी मखु।
अनं लिपा जिं तःधंगु तुयुगु सिंहासन व उकी फ्यतुना च्वंम्हय्सित खना। वय्कःयात खनाः आकाश व पृथ्वी मदयावन। अले इमित च्वनेत गनं हे थाय् मन्त।