12 “थ्वयात धाःसा यंकाः बांलाक सुसाकुसा या। थ्वयागु छुं नं स्यंके मते। थ्वं छन्त धाःथें थ्वयागु लागि या।”
परमप्रभुयात लय्ताय्कल धाःसा छिमिसं थः शत्रुतय्तनापं पासा दय्के फइ।
जुजुया नुगः परमप्रभुया ल्हातिइ दु, गुबलय् मंदइ उबलय् वय्कलं थ्वयात खुसिचाया लः थें हीकादी।
मिखाफुति याये मलावं धनया पपू बुया वइ, अले इमा ब्वः थें ब्वयावनी।
परमप्रभुं धयादिल, “हे यर्मिया, धात्थें हे जिं छन्त छंगु भिंया निंतिं बचय् याये। धात्थें हे जिं दुःख व संकटया इलय् छिमि शत्रुतय्त छलिसें बिन्ति याकेबी।
“मभिंपिं मनूतय्गु ल्हातं जिं छन्त बचय् याये, अले दयामाया मदुपिनिगु ल्हातं जिं छन्त त्वःतके।”
जिं इमित दया याये अले इमित हाकनं थ्व देशय् लित हये, जिं इमित नाश याये मखु तर जिं इमित दय्के, जिं इमित लिनाकाये मखु तर तयातये।
उकिं जुजुया सेनापति नबूजरदान, मू हाकिम नबुशजबान, तःधंम्ह हाकिम नेर्गल-सरेसर व बेबिलोनया जुजुया मेपिं सकलें हाकिमतय्सं
तर थौं छंगु ल्हाःया सिखलं जिं छन्त मुक्त यानाबी। जिलिसें बेबिलोनय् वये मंदुसा वा! छन्त जिं स्वये। तर छन्त जिलिसें बेबिलोनय् वये मंमदुसा वये मते! स्व! थ्व फुक्क देश छंगु न्ह्यःने दु। छन्त गन वने मंदु अन हुँ!”
शत्रुतय्सं इमित ज्वनायंकूसां जिं इमित स्यायेत आज्ञा बी। “जिं इमिके विपत्ति हयेगु पक्का यानागु दु, इमित ग्वाहालि यायेगु निंतिं मखु।”
वय्कलं वयात फुक्क दुःखकष्टं त्वःतकाः मिश्र देशयाम्ह जुजु फारोहया न्ह्यःने बुद्धि व भिंगु मति बियादिल। अले जुजुं वयात राजदरबारयाम्ह व मिश्र देशयाम्ह हाकिम यानाबिल।