झीपिं सकलें भालुत थें हाली। अले सुकुभत्तुं थें तसकं विलाप याइ। झीसं न्याय फ्वनी तर सुयातं नं व दइ मखु, मुक्तिया लँपु मालाच्वनी तर व झीपिंपाखें तापाक्क हे दु।
मरुभूमियागु फुक्क नांगा डाँडाय् नाश याइपिं थाहां वःगु दु। परमप्रभुयागु तरवारं देशयागु छगू कुन्चांनिसें मेगु कुन्चा तक नाश याइ, अले सुं नं सुरक्षित जुइ मखु।
तर जिं छु खनाच्वना? इपिं ला ग्यानाच्वंगु दु। इपिं लिचिलाच्वंगु दु। इमि सिपाइँत बुत। इपिं हथाय् पथासं बिस्युं वनाच्वंगु दु। इमिसं लिफः मस्वः, प्यखेरं आतंक हे आतंक दु,” परमप्रभुं धयादी।
सियोनयापिं ख्वयाच्वंगु सः ताये दयाच्वंगु दु, ‘जिपिं गय् यानाः नाश जुल। जिमित तसकं बेइज्जत याःगु दु, जिमिसं थःगु देश त्वःते हे माः, छाय्धाःसा इमिसं जिमिगु छेँ नाश यानाब्यूगु दु।’”