14 जि ला छिकपिनिगु हे ल्हातय् दु, छिकपिन्त छु बांलाः व पाय्छि जू थें च्वं जितः व हे यानादिसँ।
वय्कः जि खनाः लय्मताः धइगु खःसा, स्वयादिसँ, जि थन हे दु। अले वय्कलं थःत छु भिं ताय्कादी व हे जितः यानादीमा।”
जुजु योआशं जकरियाया बाः यहोयादां थःत याःगु दया ल्वःमंकाः वया काय् जकरियायात स्याकेबिल। सीगु इलय् वं थथे धाल, “छिमिसं छु यानाच्वंगु खः, व परमप्रभुं खनेमा अले छन्त सजाँय बियादी।”
जुजुं हामानयात धाल, “थ्व वहः थके ति! उपिं मनूतय्त छन्त छु याये मास्ति व व हे या!”
तर थ्व खँ छिकपिन्सं पक्का सीकाति जितः स्यानादिल धाःसा थःके, थःगु शहरय् व थनच्वंपिं मनूतय्के दोष मदुम्हय्सिगु हिया दोष हइ, छाय्धाःसा परमप्रभुं हे थ्व फुक्क वचन न्यंकेत जितः छिमिथाय् छ्वयाहयादीगु खः।”
सिदकियाह जुजुं लिसः बिल, “व छिमिगु हे ल्हातय् दु। जुजुं ला छिमिगु विरोधय् छुं याये फइ मखु।”
शद्रक, मेशक व अबेद्नगों जुजुयात धाल, “हे महाराज नबूकदनेसर, थ्व खँय् जिमिसं छःपिन्त लिसः बी हे माः धइगु मदु।
आः स्वयादिसँ! जिपिं छिगु ल्हातय् दु। जिमित छु याःसा छितः भिं व पाय्छि जुइ व हे यानादिसँ।”