9 शत्रुतय्सं शहरयात घेरय् याइ, अले अन च्वंपिं मनूतय्त स्यायेत स्वइ। उगु सास्तीया इलय् जिं इमित इमि काय् म्ह्याय्पिनिगु ला नकेबी, अले छम्हय्सिनं मेम्हय्सिगु ला नइ।’
प्यंगूगु लाया गुंगूगु दिंखुन्हु शहरय् तसकं अनिकाल जुल। मनूतय् छुं नं नये मन्त।
जवपाखे इमिसं क्वाप्प नइ अय्नं नयेपित्याःम्ह जुया हे च्वनी। इमिसं खवपाखे नइ, अय्नं लुधनी मखु। सकसिनं थः मचातय्गु ला नइ,
अले जिं इमित छम्हय्सित मेम्हनापं ल्वाकाबी, अर्थात बौम्हय्सित काय्म्हलिसें, काय्म्हसित बौम्हलिसें, जिं इमित दयामाया याये मखु। दया यानाः इमित नाश जुइगुपाखें बचय् नं याये मखु,’” परमप्रभुं धयादी।
“हे जिमि प्रभु, हे महाराज! थुपिं मनूतय्सं यर्मिया अगमवक्तायात तुंथिइ क्वफानाबियाः मभिंगु ज्या यात। अन व नये मखंक सी, छाय्धाःसा शहरय् आः छपा नं मरि मन्त।”
“स्वयादिसँ! हे परमप्रभु, बिचाः यानादिसँ! सुयात छिं थज्याःगु दुःखकष्ट बियादीगु दु धकाः? छु मिसातय्सं थःगु गर्भया फल, व थःम्हं बुइका तःपिं मस्तय्गु ला नयेगु ला? छु पुजाहारीत व अगमवक्तात परमप्रभुया पवित्र देगलय् हे स्याइगु?
क्यातूगु नुगः दुपिं मिसातय्सं थःगु हे ल्हातं थः मस्तय्त नयेगु ज्वरे यात। जि थःमनूतय्गु नाशया इलय् इमि मस्त हे इमिगु नसा जुल।
उकिं छंगु दथुइ मांबौनं थः मस्तय्त व मस्तय्सं थः मां बौयात नइ। छाय्धाःसा जिं छन्त सजाँय बी, अले छिमि म्वानाच्वंपिन्त फसय् छ्यालब्याल यानाबी।
छिमिसं थः हे काय् म्ह्याय्पिनिगु ला नयेमाली।