5 “परमप्रभुं धयादी, हे यरूशलेम, सुनां छन्त दया याइ? छंगु निंतिं सु ख्वइ? छन्त गथे च्वं धकाः सुनां न्यंवइ?
दया यानादिसँ हे जिम्ह पासापिं दया यानादिसँ! छाय्धाःसा परमेश्वरया ल्हातं जितः कय्कादीगु दु।
हेलां जिगु नुगः तज्यायेधुंकल। छम्हय्सिनं धकाः जितः हःपाः व लिधंसा ब्यू मवः।
मोशा थः ससःबौयात नापलायेत पिहां वल। वयात नाप लानाः भागि यानाः घय्पुल। इमिसं थःथवय् म्हंफु मफु न्यन। अले पालय् दुहां वन।
थुपिं निगू विपत्ति छन्थाय् वःगु दु, छन्त सुनां सान्त्वना बी? झिजांमिजां व नाश अले अनिकाल व तरवार, सुनां छन्त सान्त्वना बी?
अले जिं इमित छम्हय्सित मेम्हनापं ल्वाकाबी, अर्थात बौम्हय्सित काय्म्हलिसें, काय्म्हसित बौम्हलिसें, जिं इमित दयामाया याये मखु। दया यानाः इमित नाश जुइगुपाखें बचय् नं याये मखु,’” परमप्रभुं धयादी।
छाय्धाःसा परमप्रभुं थथे धयादी, “मनू सीगु छेँय् सीभ्वय् नयेत दुहां वने मते, वा शोक यायेत वा सान्त्वना बीत वने मते। छाय्धाःसा जिं थुपिं मनूतय् दथुं जिगु आशिष, सदां दयाच्वनीगु दयामाया व दया चीकाछ्वये धुन,” परमप्रभुं धयादी।
जि, परमप्रभुं धाये, अनंलि यहूदाया जुजु सिदकियाह, वया हाकिमत महामारी, तरवार व अनिकालं बचय्जूपिं थ्व शहरय् दुपिं मनूतय्त बेबिलोनया जुजु नबूकदनेसर व इमित स्यायेत स्वयाच्वंपिं शत्रुतय्गु ल्हातय् जिं लःल्हानाबी। वं इमित तरवारं स्याइ, वं इमित त्वःती मखु अले दया नं याइ मखु, माया नं याइ मखु।’
सियोनं बिन्ति यायेत थःगु ल्हाः फल, अय्नं वयात ह्ययेकीपिं सुं हे मदु। परमप्रभुं याकूबया विरोधय् वयाः जःलाखःलात वया शत्रु जुइमा धकाः हुकुम यानादीगु दु। इमिगु दथुइ यरूशलेम अपवित्र जूगु दु।
छन्त खंपिं मनूत छपाखें बिस्युं वनी अले धाइ, ‘निनवे ला नाश जुइ धुंकल। वयागु निंतिं सु दुखं च्वनी?’ छन्त सान्त्वना बिइम्ह गन दु?”
उकिं इपिं मीकाया छेँ लिक्क व ल्याय्म्हम्ह लेवी च्वनीगु थासय् वन। अले वलिसें खँ ल्हात।
इमिसं छितः ज्वजलपा धयाः निपा मरि बी। अले छिं व काइ।
सिपाइँतय्गु सामान स्वयाच्वंम्हय्सित थःम्हं हयागु नसा जिम्मा बियाः ब्वाँय् वनाः थः दाजुपिं लडाइँ ख्यलय् झ्वःलाक च्वनाच्वंथाय् वन। अले थः दाजुपिन्त ज्वजलपा धकाः हनाबना यात।
वं थः झिम्ह मनूतय्त थथे धयाः छ्वत, “कर्मेलय् हुँ अले नाबालयात लुइकाः जिं ज्वजलपा धयाहःगु दु धयाब्यु।