21 उकिं परमप्रभुं जितः छन्त स्यायेत स्वःपिं अनातोतया मनूतय्गु बारे धयादी, इमिसं थथे धाल, “छं परमप्रभुया नां कयाः अगमवाणी ल्हाये मते, मखुसा छ जिमिगु ल्हातं सी।”
दर्शन खनीपिन्त इमिसं धाइ, “आः थनिंनिसें दर्शन मखनेमा!” इमिसं अगमवक्तातय्त धाइ, “जिमित खःगु खँया दर्शन कने मते!” “जिमित यःगु खँ जक धा, मखुगु अगमवाणी कँ!
बेन्यामीन लागाया अनातोत शहरय् च्वंम्ह छम्ह पुजाहारी हिल्कियाहया काय् यर्मियायागु वचन थ्व खः।
इपिं छलिसें ल्वाः वइ, तर इमिसं छन्त त्याके फइ मखु, छाय्धाःसा छन्त रक्षा यायेत जि छलिसें दइ,” जि परमप्रभु न्ववानागु दु।
यक्वसिनं खुसखुस खँ ल्हाःगु जिं न्यनागु दु, “प्यखें भय हे भय दु, उकिया बारे खबर बीनु, खः, उकिया बारे खबर बीनु!” जिमि फुक्क पासापिन्सं थथे धयाः जिगु पतन पियाच्वंगु दु, “सके वं धोखा नइ ला? अले झीसं वयात त्याकाः वयाके बदला काये फइ।”
परमप्रभुं यानादीगु फुक्क आज्ञा यर्मियां फुक्क मनूतय्त धाये धुंकेवं पुजाहारीत, अगमवक्तात व फुक्क मनूतय्सं वयात ज्वनाः धाल, “छ सी हे माः।
छिमि कका शल्लूमया काय् हनमेल छन्थाय् वयाः धाइ, ‘छ सतीम्ह थःथिति जूगुलिं जिगु बुँ न्यानाकायेगु हक छंगु खः, जिगु बेन्यामीन लागाया अनातोतय् छकू बुँ न्यनादिसँ।’
जिं इमित स्यायेत स्वःपिं इमि शत्रुतय्गु ल्हातय् बी। इमिगु सीम्हत धाःसा आकाशयापिं झंगःत व पृथ्वीयापिं पशुतय्गु नसा जुइ।
“तर छिमिसं नाजिरीतय्त दाखमद्य त्वंकल, अले अगमवक्तातय्त अगमवाणी ल्हाये मते धकाः आज्ञा बिल।
काय्नं बौयात हेपय् याइ अले म्ह्याय्नं मांयात मभिंकाः खँ ल्हानाच्वनी, भौ माजुनापं ल्वानाच्वनी। मनूतय् शत्रु थःगु हे छेँ च्वंपिं मनूत जुइ।
“मनूतय्सं थः हे दाजुकिजापिन्त महियाः स्याके बी। बौनं थः हे काय् म्ह्याय्पिन्त, अले काय् म्ह्याय्पिन्सं थः हे मां बौयात महियाः स्याके बी।
म्हय्नं वया च्यःतय्त ज्वनाः छम्हय्सित दाल, छम्हय्सित स्याना हे बिल, अले छम्हय्सित ल्वहँतं कय्कल।
गुलिसिनं ला जुजुया दासतय्त ज्वनाः दायाः स्याना हे बिल।
वय्कलं इमित हानं धयादिल – धात्थें, थःगु हे गामय् च्वंम्ह अगमवक्तायात सुनानं मानय् याइ मखु।