2 वया बौनं धाल, “धात्थें! जिं ला छन्त व तसकं मयः धयागु खँ बिचाः यानाः छिमि पासायात बी धुन। वया केहेँ व स्वयाः बांलाः मजू ला? आः वयात हे यंकि।”
विधवाया वसः त्वःताः थःत म्हमसीक गां ख्वाः त्वपुयाः तिम्ना वनेगु लँय् लाःगु एनैमया लँय् वनाः च्वंच्वन। छाय्धाःसा शेलह तःधि जुइ धुंकाः नं थः वया कलाः जुइ मखंनिगु वं स्यू।
“जिं नं नासरतयाम्ह येशूयागु नां काइपिन्त स्यंकेमाः धकाः बिचाः यानागु खः।
अले शिमशोनया कलातं वयागु न्ह्यःने ख्वख्वं धाल, “छितः जि तसकं मयः खनिसा! छितः जि धात्थें हे यःसा जिमि दाजुकिजापिन्त कनागु क्वाःया लिसः जितः धयादिसँ।” वं धाल, “स्व, जिं थः मां बौयात नं धयागु मदु। छन्त छाय् धायेगु?”
अले शिमशोनया कलाःयात ब्याहाबलय् अन दुम्ह वया पासायात बिल।
शिमशोनं इमित धाल, “आः जिं पलिश्तीतय्गु न्ह्याक्व हे स्यंका ब्यूसां जितः दोष लाइ मखुत। जिं इमित धात्थें हे स्यंके।”