14 ज्वनायंकूपिन्त याकनं त्वःतकीतिनि। झ्यालाखानाय् कुना तःपिं सी मखु, अले इमित नयेत्वनेगु छुं नं मगाःमचाः जुइ मखु।
अनंलि यरूशलेमय् परमप्रभुया देगः हाकनं दय्केत परमेश्वरं ग्वाकादीपिं यहूदा व बेन्यामीन कुलया परिवारयापिं मू मू मनूत अले पुजाहारीत व लेवीत सकलें हे च्वय् वनेत तयार जुल।
परमप्रभुं छिमित दुःखया मरि व तःधंगु सास्तीया लः बियादीसां छिमि स्यनामिपिं सुचुका तइ मखु। छिमिगु थःगु हे मिखां छिमिसं इमित खनी।
छिमिगु ईया निंतिं वय्कः बल्लाःगु जग व मुक्ति अले ज्ञान व बुद्धिया तसकं मू वंगु धुकू जुयादी। परमप्रभुया भय कायेगु हे धुकूया ताःचा खः।
बेबिलोनं पिहां वा! बेबिलोनीतय्गु दथुं बिस्युं वा! लय्तातां तसलं थ्व खँ घोषणा या! पृथ्वीया कुन्चाय् थ्यंक च्वंपिन्त थ्व खँ न्यंकि! छिमिसं थथे धा, “परमप्रभुं थः दास याकूबयात त्वःतकादीगु दु।”
इमित न नये मास्ति वइ न प्याः चाइ, न इमित मरुभूमिइ निभालं पुइ, छाय्धाःसा जिं इमित दयामाया याये अले ब्वनायंके। अले जिं इमित लः दुगु थासय् यंके।
तर परमप्रभुं थथे धयादी, “खः, सिपाइँतय्पाखें ज्वनायंकूपिं व छाःगु नुगः दुपिंपाखें लाकाः यंकूगु माल लित काये फइ। छनापं ल्वाइपिंनापं जि ल्वाये अले छिमि मस्तय्त जिं बचय् याये।
छंके दुगु धू थाथा या! हे यरूशलेम, दं अले सिंहासनय् फेतु, हे ज्वनायंकूपिं यरूशलेमयापिं मनूत, छंगु गःपतय् चिनातःगु त्वःतकाब्यु।
इमिसं यर्मियायात जमिनया तःलय् च्वंगु कालकोठरीइ तयाबिल, अन व तःन्हु तक च्वन।
छिपिंलिसे चिनागु हिया जिगु बाचाया कारणं जिं छिमि कैदीतय्त लः मदुगु गालं मुक्त यानाबी।