4 त्यानुचाःपिन्त हपाः बीत परमेश्वरं जितः स्यनामिं थें न्ववायेगु स्यनादीगु दु। वय्कलं जितः सुथ पत्तिकं थनादीगु दु। ब्वनामिं थें ध्यान बियाः न्यनेत वय्कलं जिगु न्हाय्पं चाय्कादीगु दु।
धेधेचूपिन्त छिगु वचनं तिबः बिल। छिं कमजोर पुलियात बल बियादिल।
सुथ जुइ न्ह्यः हे दनाः जिं ग्वाहालिया लागि तसकं हालाच्वनागु दु, छिगु वचनया आशा यानाच्वनागु दु।
सुथया इलं छिगु सदां दयाच्वनीगु दया मायाया वचन हयेमा, छाय्धाःसा छिके हे जिं भलसा तयागु दु। जि वनेमाःगु लँ क्यनादिसँ, जिं थःगु मन छिपाखे हे ल्ह्वने।
उकिं जिं लिसः बियाः धया, “जि वये धुन, व्यवस्थाय् जिगु बारे च्वया तः थें।
छि मनूत मध्ये दकले बांलाःम्ह खः। छिगु म्हुतुसिइ दया जाःगु दु। उकिं परमेश्वरं छितः न्ह्याबलेंया लागि आशिष बियादीगु दु।
हे परमप्रभु, सुथय् छिं जिगु सः न्यनादी। सुथय् सुथय् जिं छितः प्रार्थना याये, अले लिसः पियाच्वने।
हे परमप्रभु, ग्वाहालिया लागि जिं ला छितः बिन्ति याये, अले सुथ न्हापां जिं छितः प्रार्थना याये।
चितासू मन्तकि मनूतय् नुगः क्वतुनी, तर क्यातूगु वचनं नुगः चंचंधाइ।
माःगु इलय् माःगु लिसः बीबलय् मनूत गुलि लय्ताइ।
माःगु इलय् माःकथं नवायेगु धयागु वहलय् लुँ थुने थें खः।
गुबलय् गुबलय् व तच्वकं थाहां वइ उकिं छिमित चुइकायंकी। सुथ पतिकं, न्हिनय् व चान्हय् व थाहां वइ।” थ्व बुखँ थूपिनिगु निंतिं तसकं भय जक हइ।
इमिसं जिगु बारे झसुका तइ, इमिसं धाइ, “वं सुयात छु स्यंगु दु धकाः मति तइ हँ? सुयात वयागु बुखँ माःगु दु? खः, नकतिनि दुरुं छ्यूम्ह मचाया निंतिं जक पाय्छि हे जुइ।
अनंलि कांपिनिगु मिखा चाय्कादी, अले ख्वाँय्तय्गु न्हाय्पं चाय्कादी।
वय्कलं त्यानु चायाच्वंपिन्त व बल मदुपिन्त बल बियादी।
छिपिं मध्ये सुनां परमप्रभुया भय काइ, अले वय्कःया दासया खँ मानय् याइ? जः मदय्क खिउँथाय् जुइपिं, परमप्रभुया नामय् भलसा ति अले थः परमेश्वरयाके हे भलसा या।
छिमि सकलें काय्पिन्त परमप्रभुं हे स्यनेगु याइ, अले छिमि काय् म्ह्याय्पिन्त सुख शान्ति दइ।
थ्व साक्षी चिनाब्यु अले परमेश्वरं थ्व स्यनातःगु खँ जिमि चेलातय् दथुइ झौ छाप तयाः बन्द यानाब्यु।
अनंलि परमप्रभुं ल्हाः ताहाक यानाः जिगु म्हुतुसि थियादिल, अले धयादिल, “स्व, जिं थःगु वचन छंगु म्हुतुइ तयाबियागु दु।
छाय्धाःसा जिं त्यानुचाःपिन्त आराम बी, अले दुःख जुयाच्वंपिन्त सुख बी।”
“‘छिमिसं परमप्रभुया निंतिं दच्छि दुम्ह छम्ह भ्याःचा न्हियान्हिथं होमबलि यानाः छा। छिमिसं थथे सुथ पतिकं या।
“कु क्वबिया त्यानुचाःपिं फुक्कं जिथाय् झासु लंकः वा, जिं छिमित आराम बी।
वय्कः थःगु हे शहरय् झाल। अन च्वंगु धर्मशास्त्र स्यनीगु छेँय् झायाः वय्कलं मनूतय्त स्यनेकने यानादिल। वय्कःयागु खँ न्यनाः मनूतय्सं छक्क जुयाः थथे धाल – “थ्वयाके थज्याःगु बुद्धि व अजू चायापुगु ज्या यायेगु शक्ति गनं वल?
थ्व खँयागु लिसः सुनानं बी मफुत। उखुन्हुंनिसें वय्कःयाके सुनानं हे छुं हे न्यनेगु आँट याये मछाल।
छाय्धाःसा जिं छिमित थज्याःगु खँ व बुद्धि बी, गुकियात छिमि शत्रुतय्सं लिसः बी नं फइ मखु, त्वाःल्हाय् नं फइ मखु।
इपिं फुक्कसिनं वय्कःयात तारिफ यात। वय्कःयागु खँ न्यनाः इपिं अजू चाल। अले इमिसं थथे धाल – “थ्व मनू योसेफया काय् मखु ला?”
अले इमिसं लिसः बिल – “थ्व मनुखं थें सुनानं नवाःगु मदुनि।”
परमप्रभुं जितः धयादिल, “इमिसं धाःगु खँ बांलाः,
जिं इमि इस्राएली दाजुकिजातय् दथुं छ थें ज्याःम्ह छम्ह अगमवक्ता दय्के। जिं जिगु खँ वयागु म्हुतुइ तयाबी, अले वं जिं धयागु आज्ञा इमित कनाबी।