“अय्, यरूशलेम, छ पतन व नाश जूसां अले छिमिगु देश झिजांमिजां यानाब्यूसां आवंलि मनूत च्वनेत छ तसकं चीकू जुइ। अले छन्त नुनाछ्वइपिं धाःसा छपाखें यक्व तापाक्क वनी।
जात जातिया द्यःत मध्ये सुनां वा वय्के फइ? अथवा आकाशं थःम्हं हे वा वय्के फइ ला? हे परमप्रभु, जिमि परमेश्वर, छिं हे वा वय्कादी। उकिं जिमित छिगु हे आशा दु, छाय्धाःसा थ्व फुक्क यानादीम्ह छि हे खः।
वय्कलं थः च्वनेगु थाय्यात क्यबयागु बल्चा थें स्यंकादीगु दु, वय्कलं थःगु नापलायेगु थाय् नाश यानादीगु दु, परमप्रभुं सियोनय् पवित्र नखःचखः व विश्रामबारत दिकादीगु दु। थःगु तसकं तःजिगु तम्वय् वय्कलं जुजु व पुजाहारी निम्हय्सित नं त्वःतादीगु दु।
“अन्न मुनीगु स्वला न्ह्यः हे जिं छिमिथाय् वा वयेगु दीकाबिया। जिं छगू शहरय् वा वय्काबिया, मेगु शहरय् वा मवय्का। छगू बुँइ वा वल अले मेगु बुँ वा मवयाः गना वन।
थ्व देशया फुक्क जमिन चि व गन्धकं झौ जुइ। अन छुं पी नं मज्यू, छुं बुया नं वइ मखु, अन घाँय् तक नं बुयावइ मखु। थ्व परमप्रभुं थःगु तंम्वय् नाश यानादीगु सदोम व गमोरा, अदमा व सबोयीम थें जुइ।
इमिके अगमवाणी कनाच्वंगु इलय् वा मवय्मा धकाः आकाश हे तिनाबीगु शक्ति दु, हानं लःयात हि यानाबीगु शक्ति नं दु। इमित यःबलय् पृथ्वीइ न्ह्याथें ज्याःगु ल्वय् हयेगु अधिकार नं इमिके दु।