18 “हे ख्वाँय्त न्यँ, हे कांपिं बांलाक स्व!
परमप्रभुं वयात धयादिल, “मनूतय्गु म्हुतु सुनां दय्कल? मनूतय्त लाता व ख्वाँय् सुनां याइ? मनूतय्त स्वये फुम्ह व कां सुनां याइ? छु जि परमप्रभुं हे, मखु ला?
न्यनेत न्हाय्पं व स्वयेत मिखा नितां परमप्रभुं बियादीगु खः।
व दिंखुन्हु ख्वाँय्नं सफूया थूपतिकं च्वयातःगु वचन न्यनी, अले तसकं खिउँसे च्वंगुपाखें कांनं मिखां खनी।
अनंलि कांपिनिगु मिखा चाय्कादी, अले ख्वाँय्तय्गु न्हाय्पं चाय्कादी।
मिखा दयाः नं कांपिं व न्हाय्पं दयाः नं ख्वाँय्पिं मनूतय्त पिने यंकि।
वय्कलं इमित लिसः बियादिल – “छिमिसं छु छु खना व न्यना, यूहन्नायात वनाः व हे धयाब्यु। कांपिन्सं मिखां खन, लंग्रात न्यासि वने फत, कोह्रित लाया वन, ख्वाँय्तय्सं ताल, सीपिं मनूत म्वानावल, अले मगाःमचाःपिन्सं भिंगु खँ न्यने खन।
