दँ, दँ, हे सियोन! छं बल व शक्तियात लं थें फ्यु! हे पवित्र शहर, यरूशलेम, थःगु महिमां जाःगु वसः फ्यु। थनिंनिसें म्हय् चिं मतःपिं व अशुद्धपिं छन्थाय् दुहां वइ मखु।
छुं जुयाः व देशय् झिब्वय् छब्व ल्यं दसां जिं इपिं फुक्कसित नाश याये। तर गथे तारपीनया सिमा व स्वसिमा पालिबलय् थुथा ल्यंदयाच्वनी। अथे हे व देशय् पवित्र पुसा धाःसा थुथा थें जुइ, व हाकनं बुया वइ।”
“अले पवित्र पर्वत सियोनय् च्वनीम्ह परमप्रभु छिमि परमेश्वर जि हे खः धकाः छिमिसं सीका काइ। अले यरूशलेम पवित्र जुइ, विदेशीतय्सं हानं गुबलें थन हमला याःवइ मखु।
छिपिं ला ल्ययातःपिं, जुजुया पुजाहारी, पवित्रपिं व परमेश्वरया थः हे मनूत खः। वय्कःयात तःधंका जुइत हे छिमित खिउँथासं वय्कःया अजू चायापुगु जलय् हयादीगु खः।
व पशु न्हापा ला दुम्ह खः, आः मदु। व हे पशु तःजाःगु गालं पिहां वइतिनि। अले नाश नं जुइतिनि। संसारयात सृष्टि याये न्ह्यःनिसें जीवनयागु सफुलिइ नां च्वया मतःपिं मनूत व पशुयात खनाः तसकं छक्क जुइ, छाय्धाःसा व पशु न्हापा दु, आः मदु, अले लिपा वइतिनि।
पवित्र मजूगु छुं हे अन दुकाइ मखु। घच्चायापुसे च्वंगु ज्याखँ यानाजुइपिं, अथवा मखुगु खँ ल्हानाजुइपिं सुं हे अन दुकाइ मखु। भ्याःचायागु जीवनयागु सफुलिइ च्वयातःपिं मनूतय्त जक अन दुकाइ।