7 “‘परमप्रभुं छु बचं बियादी व पूवंकादी। परमप्रभुयापाखें उकिया चिं छन्त थ्व जुइ–
जिं सुपाँचय् थःगु इन्द्रेणी तयाबी। थ्व जिं संसारलिसे चिनागु बाचाया चिं जुइ।
उखुन्हु हे परमेश्वरया मनुखं थथे धयाः छगू चिं बिल, “परमप्रभुं धयादीगु चिं थ्व हे खः। स्व! थ्व वेदी कुचा कुचा जुयाः दुनी अले थुकी दुगु नौ बँय् वाइ।”
तर बेबिलोनयापिं शासकतय्सं छ्वयाहःपिं दूतत देशय् खनेदुगु अजू चायापुगु चिंया बारे न्यंवःबलय् परमेश्वरं वयात जाँच यायेत व वयागु मनय् च्वंगु फुक्क खँ क्यनेत वयात त्वःतादिल।
“हे हिजकिया, छंगु निंतिं थ्व चिं जुइ, “थ्व दँय् छिमिसं थथःम्हं बुयावःगु नइ। अले निदँ दुबलय् थुकिं हे सयावःगु नइ। अले स्वदँ दुबलय् छिमिसं पुसा ह्व, बाली लः, अले दाखमात पिनाः उकी सयावःगु फल न।
हिजकियां यशैयायात न्यंगु खः, “जि परमप्रभुया देगलय् वने फइ धइगुया चिं छु जुइ?”