14 इखुंचा व सलांत्याः झंगलं थें जिं चिरबिर यानाः हाला। सुकुभत्तुं थें विलाप याना, च्वय् आकाशय् स्वस्वं हे जिगु मिखा त्यानुइ धुंकल। हे परमप्रभु, जि दुःखय् लाःगु दु। छिं हे जितः ग्वाहालि यानादिसँ।”
“हे परमेश्वर जिगु निंतिं छि हे जमानी जुयादिसँ, छाय्धाःसा जिगु निंतिं जमानी च्वनीम्ह मेम्ह सु दु?
जि ध्वंचातय् किजा जूगु दु, न्हिकांझंगःत जि पासापिं जूगु दु।
छिगु बचं पिया च्वँच्वं जिगु मिखा बुलुसे च्वने धुंकल। जिं धाये, “छिं गुबलय् शान्ति बियादी?”
हे परमप्रभु, याकनं लिसः बियादिसँ, जिगु नुगः हे क्वतुने धुंकल। थःगु ख्वाः जिपाखें फस्वय्कादी मते, मखुसा जि सीपिं थें जुइ।
जिगु सः न्यनाः लिसः बियादिसँ। जितः तःधंगु दुःखकष्टं ल्हाःवयाच्वंगु दु।
ग्वाहालिया निंतिं हा हां जि न्यलेधुन, जिगु सः सुइधुंकल। परमेश्वरयागु लँ स्वस्वं जिगु मिखा त्यानुइ धुंकल।
झीपिं सकलें भालुत थें हाली। अले सुकुभत्तुं थें तसकं विलाप याइ। झीसं न्याय फ्वनी तर सुयातं नं व दइ मखु, मुक्तिया लँपु मालाच्वनी तर व झीपिंपाखें तापाक्क हे दु।
ग्वाहालिया निंतिं मफतय् लँपु स्वस्वं जिमिगु मिखा बुलुइ धुंकल। सुरक्षाया निंतिं छगू जातिया लँपु स्वयाच्वना, अय्नं इमिसं जिमित बचय् याये मफुत।
मनूत बचय् जूसां पर्वतय् बेँसीयापिं बखुंचात थें उंउं हाली। इपिं सकसिनं थथःगु अधर्मया लागि बिलाप याइ।
थ्व आज्ञा जूगु दु कि शहरय् च्वंपिन्त ज्वना यंकी। वया दासीत सुकभत्तु थें नुगःपा दादां विलाप याइ।
निनवे शहर दय्कूबलय् निसें लःया पुखू थें खः तर आः मनूत हथाय् चाचां पिहांवयाच्वंगु दु “आसे! आसे!” धकाः तसकं सःतूसां सुनानं लिफ स्वइ मखु।
थथे पाफयादीगुलिं येशू छगू भिंगु बाचायागु जमानी जुयादिल।