4 बिचाः मयासें ज्या याइपिनिगु नुगलं थुइकी, अले बांलाक खँ ल्हाये मसःम्हय्सिनं थुइकी अले बांलाक न्ववाइ।
परमप्रभुं वयात धयादिल, “मनूतय्गु म्हुतु सुनां दय्कल? मनूतय्त लाता व ख्वाँय् सुनां याइ? मनूतय्त स्वये फुम्ह व कां सुनां याइ? छु जि परमप्रभुं हे, मखु ला?
अले छंगु म्हुतु तसकं भिंगु दाखमद्य थें जुइ। म्हुतुसि व वा जुया जिगु दाखमद्य बिस्तारं जिमि यःम्ह प्रिययाके थ्यनेमा।
आत्माय् अलमलय् जूपिं मूर्ख मनूतय्सं लिग्यां दय्की अले कचकच यानाजुइपिन्सं स्यनातःगु खँ मानय् याइ।”
नुगलय् भय दुपिन्त धा, “साहस या, ग्याये मते। छिमि परमेश्वर शत्रुतय्त सजाँय बीत झायादी, अले छिमित बचय् यायेत परमेश्वरया बदलानापं झायादी।”
अनंलि कांपिनिगु मिखा चाय्कादी, अले ख्वाँय्तय्गु न्हाय्पं चाय्कादी।
अबलय् येशूं धयादिल – “हे परमेश्वर बाः, स्वर्ग व पृथ्वीया प्रभु, जिं छितः सुभाय् बी, छाय्धाःसा छिं थ्व खँ सःस्यू व थू धाइपिन्त न्यंका मदिसे छुं मस्यूपिं मस्तय्त न्यंकादिल।
वय्कलं वयात धयादिल – “योनाया काय् सिमोन, छ धन्य खः, छाय्धाःसा छं थ्व खँ मनूतय्पाखें सय्काः धाःगु मखु, बरु स्वर्गय् च्वनादीम्ह जिमि बाःनं हे छन्त थ्व खँ धाय्कादीगु खः।
पत्रुस व यूहन्नां आखः मसःसां थथे मग्यासे लिसः ब्यूगु न्यनाः फुक्कं छक्क जुल। अले इपिं येशू नाप जूपिं खः धकाः नं इमिसं सिल।
परमेश्वरयागु वचन फुक्क थासय् बय्बय् जुयाः वन। थुकथं यरूशलेमय् चेलात यक्व हे दयावल। हानं पुजाहारीत नं यक्वसिनं हे विश्वास यात।
इमिसं थथे धाःगु जक न्यनातःगु खः – “न्हापा झीत दुःखकष्ट बिया जूम्ह, अले झीत नाश यायेत स्वःम्ह मनुखं हे आः भिंगु खँ न्यंका जुयाच्वंगु दु।”